Weer thuis (18-07-2012)
Familie en vrienden hadden zich op het vliegveld verzameld om ons op te wachten. Rond 11 uur was het zo ver, we zijn lande in Düsseldorf en rijden aansluitend naar Aarle-Rixtel. Na 458 dagen zijn we weer op Nederlandsche bodem. Het is heerlijk om weer thuis te zijn. We kijken met z'n allen terug op een onvergetelijke tijd in Amerika. Een tijd waarin we veel nieuwe vrienden hebben ontmoet, een tijd waarin we veel over andere culturen hebben geleerd, en een tijd die we nooit zullen vergeten.
We bedanken iedereen die heeft bijgedragen aan ons succesvolle avontuur in de Verenigde Staten. Bedankt voor de interesse die is getoond om ons via deze site te volgen. Uiteindelijk is onze site meer dan 25.000 keer bezocht.
We bedanken iedereen die heeft bijgedragen aan ons succesvolle avontuur in de Verenigde Staten. Bedankt voor de interesse die is getoond om ons via deze site te volgen. Uiteindelijk is onze site meer dan 25.000 keer bezocht.
New York City (15-07-2012 t/m 17-07-2012)
New York is hot, letterlijk en figuurlijk, want de temperatuur steeg tot 36c en de luchtvochtigheid tot ongeveer 90%. Maar de stad is overweldigend, indrukwekkend, en bomvol. Je beseft wel dat dit de belangrijkste stad in de wereld is. We hebben het allemaal gezien. Wallstreet, het financiele centrum. Zwaar bewaakt sinds 9/11. Ground zero is indrukwekkend en daar staan we even stil bij de dag die de wereld schokte. Het memorial 9/11 is kolossaal en we leven toch even mee met de mensen om ons heen, we zien regelmatig tranen vloeien. Verrassend om te zien dat het nieuwe WTC al zo ver gevorderd is. Er komen vier nieuwe torens rondom Ground Zero en daartussen nog een heel groot museum. Als alles klaar is kun je op dit plekje vrij vertoeven. Nu is alles nog zwaar beveiligd.
We nemen de boot naar Staten Island om te genieten van de New Yorkse skyline inclusief het vrijheidsbeeld. s' Avonds even lekker eten en dan valt de duisternis in, alleen op Broadway/Time Square niet. Wat een overweldigende indruk maakt dit stukje New York, wat een imponerend straatbeeld, heel veel lichtreclame's en een krioelende mensenmassa.
Maandag nemen we de fiets want dat kan ook in New York. Een ritje door het 5 kilometer lange Central Park en aan de andere kant weer terug. Natuurlijk een lekker ijsje eten bij het kasteeltje van Belvedere uit 1869. Een juweeltje. Je moet een keuze maken uit de vele bezienswaardigheden. Het plein bij de Rockefeller Tower is de moeite waard. Een groot terras met een prachtige fontein en mensen kijken kun je hier de hele dag. Natuurlijk moeten we als echte toeristen af en toe een winkeltje binnen. We sluiten de dag af met een bezoek aan Grant Central Terminal, het grootste treinstation van New York. Werkelijk een mooi staaltje architectuur. Morgen de laatste dag. Nog een boottochtje over de Hudson, even een groet aan het vrijheidsbeeld en dan op het vliegtuig naar Nederland.
We nemen de boot naar Staten Island om te genieten van de New Yorkse skyline inclusief het vrijheidsbeeld. s' Avonds even lekker eten en dan valt de duisternis in, alleen op Broadway/Time Square niet. Wat een overweldigende indruk maakt dit stukje New York, wat een imponerend straatbeeld, heel veel lichtreclame's en een krioelende mensenmassa.
Maandag nemen we de fiets want dat kan ook in New York. Een ritje door het 5 kilometer lange Central Park en aan de andere kant weer terug. Natuurlijk een lekker ijsje eten bij het kasteeltje van Belvedere uit 1869. Een juweeltje. Je moet een keuze maken uit de vele bezienswaardigheden. Het plein bij de Rockefeller Tower is de moeite waard. Een groot terras met een prachtige fontein en mensen kijken kun je hier de hele dag. Natuurlijk moeten we als echte toeristen af en toe een winkeltje binnen. We sluiten de dag af met een bezoek aan Grant Central Terminal, het grootste treinstation van New York. Werkelijk een mooi staaltje architectuur. Morgen de laatste dag. Nog een boottochtje over de Hudson, even een groet aan het vrijheidsbeeld en dan op het vliegtuig naar Nederland.
Chicago (12-07-2012 t/m 14-07-2012)
Voor hotel Double Tree by Hilton keken ze wel even vreemd op toen de huurbus werd uitgeladen. De bagageboy gaf de moed al snel op en liet ons alleen met alle troep. De volgende ochtend kregen Tren en Fleur hun eerste metro-ervaring met de blue line richting down-town. En als je daar uitstapt is de stad overweldigend. Voor het mooiste uitzicht moet je in Chicago op de 103e verdieping van de Willis-tower zijn. De wolkenkrabber is 517 meter hoog en was jarenlang het hoogste gebouw van de wereld. Onze lift stopt op 412 meter en dan ligt de hele stad aan je voeten. Als je wilt en durft, zelfs recht onder je, want je kunt in een glazen hok buiten het gebouw gaan staan. Je kijkt niet alleen over Lake Michigan, een van de vijf grootste meren van de wereld, maar je kijkt ook over de staten Illinois, Indiana, Michigan en Wisconson. In de middag bekijken we het gigantische Shedd-aquarium aan de rand van het meer en slenteren we nog door een stukje down-town. Natuurlijk pakken we een typische hotdog Chicago-stijl, want die moet je hier gegeten hebben.
Ze hebben het fietspad langs het meer niet voor niets aangelegd dus maken we vrijdag een flinke tocht met huurfietsen, met een stop bij de Navy-pier met reuzenrad en ander vertier. Halfweg moeten we schuilen voor een kort, verschrikkelijk noodweer. Nadat de zon weer schijnt duiken we nog even het meer in want het water is mooi helder blauw, net de Middellandse zee, maar dan zoet water. Dan is het tijd voor een romantische avondwandeling door het Millenniumpark, een pronkjuweel met prachtige bloemperken en kunstwerken. Chicago was de moeite waard, vooral als je afsluitend nog een wereldberoemde stuffed pizza hebt gegeten bij Giordano’s. Tevreden kijken we nog een keer naar de avondverlichting in downtown, dan is het tijd voor New York.
Ze hebben het fietspad langs het meer niet voor niets aangelegd dus maken we vrijdag een flinke tocht met huurfietsen, met een stop bij de Navy-pier met reuzenrad en ander vertier. Halfweg moeten we schuilen voor een kort, verschrikkelijk noodweer. Nadat de zon weer schijnt duiken we nog even het meer in want het water is mooi helder blauw, net de Middellandse zee, maar dan zoet water. Dan is het tijd voor een romantische avondwandeling door het Millenniumpark, een pronkjuweel met prachtige bloemperken en kunstwerken. Chicago was de moeite waard, vooral als je afsluitend nog een wereldberoemde stuffed pizza hebt gegeten bij Giordano’s. Tevreden kijken we nog een keer naar de avondverlichting in downtown, dan is het tijd voor New York.
Kenora, Duluth, Wisconsin Dells, Madison (08-07-2012 t/m 11-07-2012)
Zondagmorgen 8 juli nemen we afscheid van de Canadese familie Schers, een beetje emotioneel, maar Johan heeft snel nog Skype geïnstalleerd, dus we kunnen kontakt blijven houden. De reis gaat verder richting de provincie Ontario en daar rijden we uren door bosgebieden en langs honderden meren. In Kenora kijken we even in het centrum en zien we een haven met alleen maar watervliegtuigen. Even later zitten we al in de lucht en genieten we van een rondvlucht boven Lake of the Woods, een merengebied met ruim 14.552 eilandjes. Door hetzelfde gebied zakken we naar beneden naar de grens van Canada en de USA. De grenspolitie moest even extra kijken, zes Nederlanders in een bus uit Texas die weer terug willen naar de V.S. Later in de middag komen we in het plaatsje International Falls aan, in de staat Minnesota. Ons hotel ligt op een heuvel met achtertuin aan de machtige Rainy River, de grensrivier. We bouwen maar weer een BBQ aan de oever, buiten was het nog 30c.
We bezoeken daar de volgende dag het State Park Voyageurs, waar nog elanden en wolven leven en adelaars hun nesten bouwen. In het Visitor Centre zien we de verhalen van de indianen, die in de vorige eeuw hun handelswaar met kano’s door dit gebied transporteerden. s’Middags arriveren we in Duluth, een stad aan het Lake Superior. Het is net alsof je aan de zee staat, maar wel een met zoet water. We rijden nog een paar uur en slapen in een klei n plaatsje Spooner. Ons hotel heeft een balkon boven de oever van de Yellow River en daar staat een splinternieuwe BBQ die we in gebruik mogen nemen. Jammer genoeg komen de muggen direct na zonsondergang. Het was nog 28c buiten.
De volgende dag rollen we de staat Wisconson binnen en daar wacht het volgende avontuur in Wisconson Dells, een enorm pretpark. We maken een tocht over een meer en de schitterende Wisconson River in een oud amfibisch voertuig uit W.O.II. De rivier nodigt ons in de late middag uit voor een frisse duik, het was die dag 36c. Laat in de avond arriveren we in de hoofdstad Madison en slenteren we een tijdje door het centrum met het indrukwekkende Capitol als middelpunt. Madison ligt tussen twee grote meren Mendota en Monona. We verblijven de volgende dag een paar uur aan het strand in een van de stadsparken en in de middag zitten we koers richting de staat Illinois. We nemen de weg langs het Lake Michigan, het gigantische meer waaraan Chicago ligt. Het blauwe water nodigt uit voor een korte zwempartij Rond 20.00 uur nemen we onze intrek in hotel Double Tree by Hilton, niet ver van de luchthaven van Chicago. We blijven hier tot zaterdag en nemen na 6416 km afscheid van onze reisbus, die weer terug gaat naar het verhuurbedrijf.
We bezoeken daar de volgende dag het State Park Voyageurs, waar nog elanden en wolven leven en adelaars hun nesten bouwen. In het Visitor Centre zien we de verhalen van de indianen, die in de vorige eeuw hun handelswaar met kano’s door dit gebied transporteerden. s’Middags arriveren we in Duluth, een stad aan het Lake Superior. Het is net alsof je aan de zee staat, maar wel een met zoet water. We rijden nog een paar uur en slapen in een klei n plaatsje Spooner. Ons hotel heeft een balkon boven de oever van de Yellow River en daar staat een splinternieuwe BBQ die we in gebruik mogen nemen. Jammer genoeg komen de muggen direct na zonsondergang. Het was nog 28c buiten.
De volgende dag rollen we de staat Wisconson binnen en daar wacht het volgende avontuur in Wisconson Dells, een enorm pretpark. We maken een tocht over een meer en de schitterende Wisconson River in een oud amfibisch voertuig uit W.O.II. De rivier nodigt ons in de late middag uit voor een frisse duik, het was die dag 36c. Laat in de avond arriveren we in de hoofdstad Madison en slenteren we een tijdje door het centrum met het indrukwekkende Capitol als middelpunt. Madison ligt tussen twee grote meren Mendota en Monona. We verblijven de volgende dag een paar uur aan het strand in een van de stadsparken en in de middag zitten we koers richting de staat Illinois. We nemen de weg langs het Lake Michigan, het gigantische meer waaraan Chicago ligt. Het blauwe water nodigt uit voor een korte zwempartij Rond 20.00 uur nemen we onze intrek in hotel Double Tree by Hilton, niet ver van de luchthaven van Chicago. We blijven hier tot zaterdag en nemen na 6416 km afscheid van onze reisbus, die weer terug gaat naar het verhuurbedrijf.
Winnipeg, Kenora (03-07-2012 t/m 07-07-2012)
Lake Winnipeg ligt een uurtje ten noorden van de stad. Voor ons een mooie uitvalsbasis om een dagje door te brengen aan het strand. Het meer is groter dan de helft van Nederland en daardoor lijkt het alsof je op het strand aan de zee zit. Het is net Scheveningen in Canada, maar dan zonder pier. De volgende dag gaan we vissen. Kevin's vriend Mark en Kevin hebben een boot en nemen ons mee naar de schitterende waterwereld van Lake of the Woods in Kenora, Ontario. De dag begint tegen de voorspellingen in met veel regen, maar rond het middaguur breekt het open en zien we de zon. Lake of the Woods is een netwerk van meren welke met elkaar verbonden zijn door waterwegen. De witte pelikanen en bald eagles zweven door de lucht en het meer is rijkelijk gevuld met grote vissen. Francien vangt een exreem grote Pike (snoek) en dit is haar eerste vis die ze in haar leven vangt. Tren vind het in het begin niet leuk, maar dit verandert al snel als ook hij een Pike vangt. Vervolgens slaat hij diverse malen een Walleye aan de haak en glundert hij helemaal als hij van Kevin een stukje mag varen. Op het einde van de middag varen we weer richting de prive haven van Larry (schoonvader van Mark). Hij woont aan dit geweldige meer en nodigt ons uit om de dag af te sluiten met een borrel. s' Avonds gaan we met z'n vieren (Kevin, Michelle, Caroline, Johan) gezellig eten in Winnipeg en zo leren we Kevin en Michelle beter kennen. We komen er achter dat we veel gemeen hebben en dat het jammer is dat we zo ver uit elkaar wonen. De laatste dag van ons bezoek in St Andrews brengen we nog een gezellig bezoek aan Dean en Angy en sluiten we het laatste uurtje af met een borrel bij ome Jo en Tante Marry-Anne. We hebben een supergave week achter ons en het was meer dan de moeite waard om onze familie te bezoeken. We willen hen dan ook bedanken voor de bijzondere week en de enorme gastvrijheid die we bij hun heben genoten.
Op bezoek in Canada, St Andrews (01-07-2012)
Nadat we een route van 3800 km hebben afgelegd, rijden we St. Andrews binnen. Deze gemeente ligt noord van Winnipeg in Canada en hier woont ome Jo en tante Marry-Anne. In november hebben we hen ontvangen in El Paso en nu is het onze beurt om op bezoek te gaan. Het is ontzettend leuk om onze neven en nicht met hun familie te ontmoeten, te zien hoe ze wonen en leven. Op de dag van aankomst was het Canada day (geboortedag Canada). Met de hele familie hebben we dit en onze aankomst gevierd met een heerlijke BBQ. s' Avonds was er een enorme vuurwerkshow aan de oever van de Red River. We verkennen deze week de omgeving, bekijken hoe iedereen woont en genieten van de extreem grote tuin. Tren en Fleur spelen volop met hun achterneefjes en -nichtjes alsof ze elkaar al jaren kennen.
Black Hills, South Dakota (27-06-2012 t/m 29-06-2012)
We keren weer terug naar het laagland en passeren woensdagochtend de grens van Wyoming, gaan daarna rechtsaf en passeren de grens van Nebraska. Uitgestrekte prairies rechts en even uitgestrekte graanvelden links, heel apart. Dan verandert het landschap en liggen er plotseling een soort witte krijtrotsen in de graslanden. We passeren een bijzondere rots (landmark) genaamd Chimey Rock. Al op ruim 20 kilometer afstand zichtbaar en zodoende een aanknopingspunt voor de pioniers welke eeuwen geleden langs deze rots richting California trokken.
Daarna rijden we South Dakota binnen richting de bergen van Black Hills. We bezoeken eerst het bisonreservaat van het Wind Cave Park. Overal zien we prairiedogs, een soort marmot. De bisons zien we slechts op grote afstand. Tegen de avond komen we aan in Rapid City, ons volgende hotel. De volgende ochtend gaan we naar Mount Rushmore, de wereldberoemde berg, met de portretten van vier Amerikaanse presidenten. Werkelijk indrukwekkend en zeer interessant. Na de middag duiken we Sylvan Lake in, een schitterend bergmeer. Dan rijden we op goed geluk naar een stad in de buurt, Custer City. Onderweg staan de wilde bisons plotseling langs de weg. Hebben we ze toch nog van dichtbij gezien.
Er is nog veel meer te zien in de Black Hills; heel veel prachtige bergmeren en de berg van Crazy Horse. Een immens project dat al vanaf 1947 loopt en nog lang niet af is. Het is een particulier initiatief en een eerbetoon aan de vele indianenstammen die in deze regio leefden. De biertjes drinken we in de middag aan de oevers van het grootste stuwmeer in dit gebied, Pactola Lake. En dan is het tijd voor Deadwood, de goudzoekersstad met het casino van Kevin Costner, veel autenthieke gebouwen uit verleden tijd en een cowboygevecht in Main Street. We gaan op tijd slapen want morgen staat het voorlopig laatste stuk van Amerika op het programma. Zondag willen we Canada binnenrijden, op zoek naar onze familie in Winnipeg.
Daarna rijden we South Dakota binnen richting de bergen van Black Hills. We bezoeken eerst het bisonreservaat van het Wind Cave Park. Overal zien we prairiedogs, een soort marmot. De bisons zien we slechts op grote afstand. Tegen de avond komen we aan in Rapid City, ons volgende hotel. De volgende ochtend gaan we naar Mount Rushmore, de wereldberoemde berg, met de portretten van vier Amerikaanse presidenten. Werkelijk indrukwekkend en zeer interessant. Na de middag duiken we Sylvan Lake in, een schitterend bergmeer. Dan rijden we op goed geluk naar een stad in de buurt, Custer City. Onderweg staan de wilde bisons plotseling langs de weg. Hebben we ze toch nog van dichtbij gezien.
Er is nog veel meer te zien in de Black Hills; heel veel prachtige bergmeren en de berg van Crazy Horse. Een immens project dat al vanaf 1947 loopt en nog lang niet af is. Het is een particulier initiatief en een eerbetoon aan de vele indianenstammen die in deze regio leefden. De biertjes drinken we in de middag aan de oevers van het grootste stuwmeer in dit gebied, Pactola Lake. En dan is het tijd voor Deadwood, de goudzoekersstad met het casino van Kevin Costner, veel autenthieke gebouwen uit verleden tijd en een cowboygevecht in Main Street. We gaan op tijd slapen want morgen staat het voorlopig laatste stuk van Amerika op het programma. Zondag willen we Canada binnenrijden, op zoek naar onze familie in Winnipeg.
Rocky Mountains, Colorado (26-06-2012)
Nadat we Denver hebben verlaten gaan we op weg naar Estes Park. Dit bergdorpje ligt op ruim 2500 m boven zeeniveau aan de voet van Rocky Mountain National Park. Direct na aankomst om 16.00 uur besluiten we om snel even te eten en nog een bergwandeling te maken. We rijden naar 3000m hoogte, waar we een bijzondere tocht lopen van een kleine twee uur. De dag erna rijden we de bekende Trail Ridge Road. Dit is de hoogste autoroute van Noord Amerika met een pas over 3713m hoogte. Via een zandweg welke begin 1900 door de genisten van het Amerikaanse leger is aangelegd rijden we naar de kale, uitgestrekte vlaktes van de Rocky Mountains. Regelmatig stoppen we voor een waterval en om een tochtje te lopen met als hoogtepunt een tocht op 3600m hoogte. De ijle lucht is duidelijk voelbaar en in de verte zien we grote roedels Elks, een groot soort edelhert dat hier leeft. De temperatuur in het gedeelte van de Rockies dat wij bezoeken is 8 maanden per jaar onder het vriespunt en de planten groeien slecht 6 tot 12 weken per jaar. Op dit moment is het extreem droog en dreigt er overal brandgevaar. De bergwereld boven is letterlijk adembenemend, je voelt je als mens daar zo nietig maar tegelijktijd ook gelukkig dat je van de stilte, de schitterende natuur en de bijzondere dieren en planten mag genieten.
Santa Fe, Taos, Denver (23-06-2012 t/m 25-06-2012)
Het definitieve afscheid van El Paso is aangebroken. We verlaten de stad, de academy, de school en al onze vrienden uit Texas. Toch even een moeilijk moment na een jaar, maar we beginnen zaterdagmorgen aan een reis door de USA. We hebben een splinternieuwe Ford 350 Super Duty Van gehuurd en daar passen we met z'n allen en de bagage precies in. We reizen vanuit El Paso door New Mexico, naar de hoofdstad Santa Fé. Een prachtige plaats met de typische Pueblo bouwstijl van deze streek. De indianen verkopen er hun sieraden en andere prullaria. Onze eindbesteming is Taos, ook een wereldstadje, alleen al vanwege de sfeer van deze streek. We bezoeken de Rio Grande kloof, een betoverend uitzicht vanaf de brug op 230 meter hoogte. De volgende dag passeren we de grens van Colorado en naderen we de zuidelijke Rocky Mountains en de bekende stad Colorado Springs. Een gepland bezoek aan de Garden of the Gods, een partij rode rotsformaties in de bergen, gaat jammer genoeg niet door vanwege een geweldige bosbrand die in Waldo Canyon woedt. Alle tv-stations staan met hun reportagewagens niet ver van ons hotel. De evacuatie van alle bewoners in dat gebied is in volle gang en we zijn in de avond getuige van geweldige vlammenzeeën in de bergen. De volgende dag reizen we verder richting Denver. Zeker de moeite waard, vooral het flaneren door de prachtige 16the Street, het hart van de stad. We sluiten af met een bezoek aan het Capitol, het imposante regeringsgebouw en het tegenovergelegen gerechtsgebouw. Dan is het tijd voor de echte bergen en de gletchers van de Rocky Mountains.
Badging Ceremony (21-06-2012)
Alle internationale studenten van de USASMA ontvangen een herinneringsbadge voor het slagen aan de USASMA. Tijdens een ceremonie met een Amerikaans protocol, worden we om beurten naar voren geroepen om de unieke badge in ontvangst te nemen. In totaal zijn er 619 internationale studenten welke de opleiding tot op heden hebben gevolgd. Tijdens deze ceremonie werden drie oud studenten uit Singapore, Nieuw-Zeeland en Trinidad-Tobago geëerd. Ze kregen een plaats in de Hall of Honor. Dit omdat zij in het verleden aan de USASMA gestudeerd hebben en nu de hoogste onder-officiers functie van hun land bekleden. Uit Nederland had ik speciaal voor deze ceremonie bezoek van mijn ouders, schoonouders, adjudant Joep Beljaards en luitenant-kolonel Paul in den Bosch. Morgen is de officieele afsluiting van de opleiding met de Graduation Ceremony. Deze ceremonie gaat iets langer duren. 562 studenten krijgen tijdens deze cermonie een diploma van de Sergeants Major Course of the United States Sergeants Major Academy.
Bezoek uit Nederland (15-06-2012)
Twee dagen geleden zijn Francien en Lé voor de laatste keer naar El Paso gekomen en vandaag Jan en Marrie. Enerzijds voor mijn graduation en anderzijds om nog met ons door dit geweldige land rond te reizen voordat we ons avontuur beëindigen. Een goede reden om een toasten. We brengen een toast uit omdat ik op 1 augustus wordt bevorderd en omdat ik volgende week mijn diploma krijg voor de USASMA, met een eervolle vermelding dat ik als internationale student in de top 20% van de beste studenten zit. Maar we toasten vooral omdat we onze ouders willen bedanken omdat ze ons weer komen bezoeken en er een fantastische vakantie van gaan maken.
Trip naar Fort Davis en Balmorhea (9-6-2012 t/m 10-6-2012)
Balmorhea stond al heel lang op ons verlanglijstje. Dit vanwege een soort zwemvijver met geweldig helder water uit een natuurlijke bron. Uiteindelijk ontstond het idee om een dagje Balmorhea te combineren met Fort Davis. Na de nederlaag voor Oranje vertrokken we richting Fort Davis, Texas. Slechts 3 uur rijden van El Paso. Fort Davis staat bekend om twee dingen; het op 5 na grootste observatorium ter wereld en een fort, genaamd Fort Davis. De avond begon met een Star Party in het observatorium. Geen VIP's en bekende Amerikaanse sterren, maar ongeloofelijk veel fonkelende sterren aan de Texaanse hemel. Omdat het gebied waarin het observatorium zich bevindt nauwelijks besmet wordt met restlicht van steden ed. is het daar pikke donker zodat je de sterren heel goed kunt zien. Er stonden ook diverse telescopen opgesteld waardoor we mochten kijken. Saturnus was het hoogte punt van de avond, toch leuk om eens een andere planeet te zien.
De volgende ochtend bezochten we het historische Fort Davis, een oude legerplaats voor Amerikaanse militairen. Het fort werd in 1854 gebouwd om de Amerikaanse bevolking te beschermen tegen de indianen op de route van San Antonio naar El Paso. Het fort werd tot 1891 gebruikt en raakte daarna in verval. Vanaf 1961 zijn de Amerikanen begonnen met het restaureren van het fort. Leuk om even te zien, vooral als de juf op school daar tijdens de geschiedenisles over verteld heeft.
Via een prachtige route met enorme rotsen zijn we vervolgens richting Balmorhea gereden. Balmohea op zichzelf is maar een verlaten gat, maar het natuurpark aldaar is toch wel bijzonder. In het park bevindt zich een waterbron welke 1 miljoen gallon (3,78 miljoen liter) water per uur opborreld. Men heeft daar ooit een soort zwemvijver omheen gebouwd waardoor je daar nu dus kunt zwemmen. Wij vonden het heerlijk. Het water was kraakhelder en de kleine brutale visjes kwamen stiekem luchtbelletjes van je voeten af happen. Een verfrissende oase midden in de woestijn!
De volgende ochtend bezochten we het historische Fort Davis, een oude legerplaats voor Amerikaanse militairen. Het fort werd in 1854 gebouwd om de Amerikaanse bevolking te beschermen tegen de indianen op de route van San Antonio naar El Paso. Het fort werd tot 1891 gebruikt en raakte daarna in verval. Vanaf 1961 zijn de Amerikanen begonnen met het restaureren van het fort. Leuk om even te zien, vooral als de juf op school daar tijdens de geschiedenisles over verteld heeft.
Via een prachtige route met enorme rotsen zijn we vervolgens richting Balmorhea gereden. Balmohea op zichzelf is maar een verlaten gat, maar het natuurpark aldaar is toch wel bijzonder. In het park bevindt zich een waterbron welke 1 miljoen gallon (3,78 miljoen liter) water per uur opborreld. Men heeft daar ooit een soort zwemvijver omheen gebouwd waardoor je daar nu dus kunt zwemmen. Wij vonden het heerlijk. Het water was kraakhelder en de kleine brutale visjes kwamen stiekem luchtbelletjes van je voeten af happen. Een verfrissende oase midden in de woestijn!
Summer Vacation (06-06-2012)
Op 22-08-2011 gingen Tren en Fleur voor het eerst naar school. Dit was spannend, nieuw en moeilijk omdat ze de Engelse taal nog niet machtig waren. Elke dag om 07.45 uur de deur uit. Elke dag slechts 15 minuten pauze om te spelen. Elke dag slechts 15 minuten om te lunchen. Elke dag beginnen met de pledge of aligence en het volkslied. Elke dag het zelfde programma. Elke dag om 15.30 uur weer thuis.
Vandaag, perfect Engels sprekend en een super ervaring rijker is de zomer vakantie in Amerika begonnen. Aan de ene kant geweldig, maar ook heel jammer. Het was toch wel erg leuk op school en dan is afscheid nemen moeilijk. Na de nodige traantjes hebben we Milam Elementary School gedag gezegd. Tren en Fleur hebben het geweldig goed gedaan, we zijn trots op ze.
Vandaag, perfect Engels sprekend en een super ervaring rijker is de zomer vakantie in Amerika begonnen. Aan de ene kant geweldig, maar ook heel jammer. Het was toch wel erg leuk op school en dan is afscheid nemen moeilijk. Na de nodige traantjes hebben we Milam Elementary School gedag gezegd. Tren en Fleur hebben het geweldig goed gedaan, we zijn trots op ze.
Party time (04-06-2012)
Het einde van ons avontuur is in zicht, dat geldt voor iedereen hier op de academy. Vandaar dat de afscheidfeesten in volle gang zijn. We zijn afgelopen vrijdag echter niet met een afscheidsfeest, maar met een houswarming party van onze opvolgers uit Nederland begonnen. Zaterdag middag was voor IMSO het officiele moment om afscheid te nemen van de militaire sponsor en vise versa. Dit werd gevierd met een BBQ. Vervolgens kreeg ieder land de gelegenheid om een woord te richten tot zijn sponsor en hem te bedanken met een echte Texaanse belt Buckle (grote gesp voor broekriem). Aansluitend aan deze BBQ zijn we direct doorgereden naar Juan Ortiz (mijn instructeur), alwaar een kok uit Juarez een Mexicaans buffet had bereid. Dit feest stond in het teken van het afscheid van onze base group (Amerikaanse klas). Gelukkig hadden we zondag even tijd om te relaxen en zijn we vandaag weer bij Martin en Johan uit Canada uitgenodigd. Hij wil ons overtreffen met zijn BBQ ribs. Voorlopig is het even rustig (tot vrijdag) voordat het volgende feestje weer voor de deur staat.
Dubbel afscheid (28-05-2012)
De dag is aangebroken waarvoor Frank ons kwam bezoeken. Natangy gaat weer terug naar Aarle-Rixtel. Nadat we alle papieren voor de terugreis minstens vijf keer hebben gecontroleerd en met wat documenten ondertekend door de US Army, moet het deze keer wel goed gaan met inchecken. Zonder enige problemen wordt alles geregeld en is het tijd om afscheid te nemen. Eerst van Natangy en even later van Frank. We hebben beide een reis van ruim 10 uur voor de boeg. Zij met het vliegtuig naar Amsterdam en wij met de auto terug naar El Paso. Op nagenoeg het zelfde tijdstip arriveren wij in El Paso en Frank met Natangy in Nederland. Alles is goed gegaan en onze vrolijke viervoeter loopt nu alweer in Ale rond.
Roadtrip Abilene, Fort Worth, Dallas (25-05-2012 t/m 28-05-2012)
Natangy kan alleen met een rechtsreekse vlucht terug naar Nederland. Voor ons een reden om Frank en Natangy naar Dallas te brengen. Een mooie bijkomstigheid is dat we een vier daags holiday weekend hebben. De trip van El Paso naar Dallas is ruim 1000 km. Onderweg rijden we meer dan 400 km langs de olievelden van Texas, welke vol staan met "ja-knikkers". De route gaat via Midland (hometown of George W. Bush) naar Sweetwater en we overnachten 700 km verderop in Abilene. Abilene is een historisch stadje, dat een belangrijke rol speelde voor het vee transport per trein van Texas naar de west kust. Op de tweede dag zijn we doorgereden naar Dallas. Vlak voor de stad ligt het gigantische "Dallas Cowboys Footbal Stadium", welke plaats bied aan 104.000 bezoekers. s' Avonds bezoeken we de Stockyards in Fort Worth. Hier kan en mag een Rodeo show niet ontbreken. Volgens de Texanen is dit de gevaarlijkste sport ter wereld en eerlijkheids halve moeten we bekennen dat het er extreem hard aan toe kan gaan. De meeste rodeo rijders zijn slechts tussen de 16 en 20 jaar oud. Na een val van de stier of paard zijn er maar weinig die niet hinkelend of met hulp van anderen de arena verlaten. Een half uur ten noorden van Dallas bezoeken we nog wat dorpjes en we eindigen met een bezoek aan de Southfork Ranch, welke beroemd is geworden door de legendarische TV hit "Dallas".
Bezoek uit Nederland (19-05-2012 t/m 28-05-2012)
Nadat hij met de Kerst bij ons op bezoek was, is Frank wederom in El Paso. Deze keer niet alleen om ons te bezoeken, maar om op 28 mei met Natangy weer terug te vliegen naar Nederland. Voor ons een mooie gelegenheid om hem het echte leven in El Paso te laten ervaren. Mexicaans eten, winkelen tussen duizenden cowboy boots, de hond uit laten bij 38 graden, BBQ'n met internationale vrienden, enzovoorts. Uiteindelijk beeindigen we zijn bezoek met een roadtrip naar Fort Worth en Dallas.
Award ceremony (21-05-2012)
Vandaag was Tren aan de beurt om zijn certificaten in ontvangst te nemen. Ook Tren heeft erg z'n best gedaan het afgelopen jaar. De juf had ons tijdens diverse oudergesprekken al aangegeven dat ze heel trots was op onze Tren omdat hij zo hard werkte in de klas en goede vooruitgangen boekte. Daarom werd Tren vandaag beloond met een extra effort certificate (goede vooruitgangen, goed gedrag in het algemeen). Wat ons helemaal verbaasde was dat hij een reading certificate (goed lezen) behaalde. Tren heeft kennelijk erg goed z'n best gedaan met lezen. Wij weten hoe moeilijk en hoe lastig hij het lezen soms vindt. Goed gedaan jochie!
Als laatste kreeg hij nog een lintje vanwege het feit dat hij had deelgenomen aan de science fair. We waren al hartstikke trots op Tren, want wat heeft hij veel geleerd. En ga d´r maar eens aan staan als je dyslectisch bent. Nederlands is al lastig en dan moet je het ook nog eens allemaal in het Engels doen. Hij heeft er hard voor gewerkt en dat was zeker niet altijd even makkelijk. Nog twee weken Tren, en dan is het vakantie (nog wel lekker Edufaxen tot eind juni;-)!
Als laatste kreeg hij nog een lintje vanwege het feit dat hij had deelgenomen aan de science fair. We waren al hartstikke trots op Tren, want wat heeft hij veel geleerd. En ga d´r maar eens aan staan als je dyslectisch bent. Nederlands is al lastig en dan moet je het ook nog eens allemaal in het Engels doen. Hij heeft er hard voor gewerkt en dat was zeker niet altijd even makkelijk. Nog twee weken Tren, en dan is het vakantie (nog wel lekker Edufaxen tot eind juni;-)!
USASMA Ball Class 62 (18-05-2012)
Een enorme grote zaal met mooi gedekte tafels. Honderden dames in mooie en natuurlijk minder mooie baljurken en honderden mannen en vrouwen in strak militair uniform. Mooi om te zien! Het USASMA Ball van Class 62 begon met een (matig) diner aan die mooi gedekte tafels. Het meest bijzondere van de avond was de speech van de gastspreker, een militair die tijdens een actie in Afghanistan zijn hand verloor. Tijdens deze actie redde deze miltiar ook het leven van diverse andere militairen en hiervoor ontving hij van President Obama een Medal of Honor, de hoogste militaire ere medaille in de VS.
Buiten de erg formele kleding van de gasten was het bal verder erg informeel, geen stijf gedoe.
Na het diner en de speech van de gastspreker kon de rest van de avond gebruikt worden om te dansen of om gezellig bij te kletsen. Helaas was de DJ wel wat stijfjes, hij draaide niet echt geweldige muziek en om 00.00 uur ging de stekker eruit. Aangezien ze hier niet aan afterparties doen, lagen wij netjes om 1.00 op één oor. Kortom, wij hadden stiekem toch wel iets meer van dit bal verwacht. We hebben uiteindelijk wel een gezellige avond gehad en het heeft weer wat mooie kiekjes opgeleverd. Zien we er niet mooi uit?
Buiten de erg formele kleding van de gasten was het bal verder erg informeel, geen stijf gedoe.
Na het diner en de speech van de gastspreker kon de rest van de avond gebruikt worden om te dansen of om gezellig bij te kletsen. Helaas was de DJ wel wat stijfjes, hij draaide niet echt geweldige muziek en om 00.00 uur ging de stekker eruit. Aangezien ze hier niet aan afterparties doen, lagen wij netjes om 1.00 op één oor. Kortom, wij hadden stiekem toch wel iets meer van dit bal verwacht. We hebben uiteindelijk wel een gezellige avond gehad en het heeft weer wat mooie kiekjes opgeleverd. Zien we er niet mooi uit?
Award ceremony (17-05-2012)
Ook op Milam Elementary naderd het einde van het schooljaar. Vandaar dat ze op school certificaten en awards uitreiken aan de kids. Dit vindt plaats tijdens een ceremonie waarbij de school ook terugblikt op het afgelopen jaar. Een award krijg je als je uitblinkt in een bepaald vak, voor gedrag, voor het helpen van anderen etc. Je kunt dus diverse certificaten en awards krijgen, elk kind krijgt minimaal 1 certificaat. Vandaag was de third grade (klas van Fleur) aan de beurt.
Fleur kreeg een certificate of service (uitstekende hulp), een certificate of award (uitstekende resultaten in de vakken lezen, taal, art, rekenen, wetenschap en geschiedenis), een certificate of extra effort (goede vooruitgangen, goed gedrag in het algemeen), een science fair certificate (deelname aan de science fair/wetenschapsproject), een honor roll certificate (voor het behalen van hoge cijfers het hele jaar door), een reading certificate (goed lezen), een A&B honor roll trophy (hoort bij het honor roll certificaat), een science fair medal (voor het behalen van de eerste plaats met haar wetenschapsproject). Een hele waslijst dus, waaruit blijkt dat ze toch wel erg goed haar best heeft gedaan. Samen met een ander meisje uit haar klas werd Fleur ook nog beloond met een citizenship award (beloning voor goed gedrag; het altijd klaar staan, het helpen van anderen en aardig zijn voor anderen). In Nederland vinden we het misschien erg overdreven, maar hier in de VS vindt men dit allemaal erg belangrijk. Op de foto staat Fleur met haar trotse juf, Miss Rasor. Natuurlijk zijn wij als ouders ook erg trots op onze Fleur.
Aanstaande maandag heeft Tren z'n award ceremonie. De resultaten volgen!
Fleur kreeg een certificate of service (uitstekende hulp), een certificate of award (uitstekende resultaten in de vakken lezen, taal, art, rekenen, wetenschap en geschiedenis), een certificate of extra effort (goede vooruitgangen, goed gedrag in het algemeen), een science fair certificate (deelname aan de science fair/wetenschapsproject), een honor roll certificate (voor het behalen van hoge cijfers het hele jaar door), een reading certificate (goed lezen), een A&B honor roll trophy (hoort bij het honor roll certificaat), een science fair medal (voor het behalen van de eerste plaats met haar wetenschapsproject). Een hele waslijst dus, waaruit blijkt dat ze toch wel erg goed haar best heeft gedaan. Samen met een ander meisje uit haar klas werd Fleur ook nog beloond met een citizenship award (beloning voor goed gedrag; het altijd klaar staan, het helpen van anderen en aardig zijn voor anderen). In Nederland vinden we het misschien erg overdreven, maar hier in de VS vindt men dit allemaal erg belangrijk. Op de foto staat Fleur met haar trotse juf, Miss Rasor. Natuurlijk zijn wij als ouders ook erg trots op onze Fleur.
Aanstaande maandag heeft Tren z'n award ceremonie. De resultaten volgen!
Feestje bij de Canadezen (13-05-2012)
Het was erg gezellig tijdens de internationale potluck bij de Canadese familie Cartier. Een potluck houdt in dat iedereen die wordt uitgenodigd een gerecht meeneemt. Je kunt je voorstellen dat het buffet er heel divers uitziet wanneer je zoiets organiseerd. De Cartiers wonen niet op de basis. De meeste militairen die niet op de basis wonen, huren een huis elders in El Paso. Het leuke van deze huizen is dat er vaak een groot zwembad in de tuin ligt. Zo ook bij de familie Cartier. Het plaatje was dus helemaal compleet op deze zaterdag; kleurrijk buffet, zon, zwembad, drankjes, een bijzonder gezelschap en rond middernacht een aantal uitgeputte, slapende kids op de bank van de gastheer.
Schoolreis naar Washington DC (30-04-2012 t/m 05-05-2012)
Het International Military Student Office van de USASMA heeft een field study program. Dit programma is opgezet om de internationale studenten te laten zien hoe de verschillende bestuursorganen binnen de Verenigde Staten georganiseerd zijn. We zijn onderaan begonnen, hoe werkt het binnen de gemeente El Paso, de staat Texas en als laatste is het land zelf aan de beurt. Dit betekend een bezoek aan Washington DC. Op de eerste dag hebben we het Pentagon bezocht, een kantoorgebouw waar 23.000 mensen werken en waar beslissingen op het hoogste niveau van het Amerikaanse leger worden gemaakt. Vervolgens hebben we de Supreme Court (gerechtsgebouw) bekeken gevolgd door het US Capitol (regeringsgebouw). Wat direct opvalt is de extreme beveiliging. Er is niet één gebouw of museum van enige waarde in Washington waarbij je niet door de scan gaat en al je spullen worden gecontroleerd. 9/11 heeft zichtbaar zijn impact op alles wat er in Washington gebeurd op het gebied van veiligheid. De woon- en werkplek van President Obama, het witte huis, is met een cordon afgesloten en op elke 50 meter staat politie om de omgeving in de gaten te houden. Verder wordt er in de VS veel aandacht besteed aan monumenten voor belangrijke personen uit de Amerikaanse geschiedenis en voor alle oorlogen die zij hebben gevochten. Elk monument is groots opgezet. Op 4 mei, de laatste dag van ons bezoek, liepen we langs de indrukwekkende oorlogsmonumenten. Toch bijzondere om dat op deze dag in Washington te mogen beleven.
Bezoek uit Nederland (21-04-2012 t/m 29-04-2012)
"Beter een goede buur dan een verre vriend", wordt wel eens gezegd. In dit geval geldt beide. Onze buurman uit Aarle-Rixtel is overgekomen om te kijken, ruiken en proeven hoe het leven in El Paso is. Na een reis van 22 uur hebben we hem na aankomst meteen meegenomen naar een groot feest. Na een paar biertjes was hij over zijn vermoeidheid heen en zat hij al in het El Paso ritme. Met een temperatuur van boven de 35 graden hebben we Niek de hele week laten zien hoe wij ons hier vermaken. Van academie tot downtown en van elementary school tot Trinity site. Toch leuk als we later samen een biertje drinken, we nog eens terug kunnen blikken op onze tijd in de VS. De laatse dag hebben we nog een tour van ruim 400 km gemaakt naar Cloudcroft, White Sands en Mesilla. De dag werd afgesloten met een etentje bij de Whataburger. Niek was dusdanig geïntegreerd dat het tijd werd om hem weer op het vliegtuig te zetten (voordat het een echte Amerikaan werd). Niek, bedankt voor de leuke week.
Trinity site (25-04-2012)
Drie uur lang zitten we in een oude oncomfortabele bus. Buiten is het 36 graden C en in de bus is het ijskoud. De airco werkt wel, maar allen op de stand "koelkast". We zijn op weg naar de Trinity site. Dit is de plek waar op 16 juli 1945 de eerste atoombom werd getest. Op ground zero, de plaats waar de bom tot explosie is gebracht, ligt midden in een testgebied dat bijna zo groot is als Nederland. In de hele omgeving liggen stukjes "trinitite" op de grond. Dit is zand dat tijdens de explosie in de lucht door de extreem hoge temperatuur is gesmolten en omgevormd tot glas. De Trinity site is een historische plek, welke niet alleen naar het einde van de Tweede Wereldoorlog in de Pacific leidde, maar ook naar het atoomtijdperk dat de de wereld deed veranderen.
Een mooie dag (20-04-2012)
Met gezonde spanning stapte ik vanmorgen om 06.30 uur op de fiets om naar de academie te gaan voor het laatste examen. De onderwerpen vond ik niet moeilijk, maar met de onvoorspelbare vragen van voorgaande examens was het ook deze keer voor iedereen weer spannend wat er op ons af zou komen. Twintig vragen in vier uur tijd, dat moet lukken zou je zeggen. Regelmatig heb ik ruim drie en een half uur nodig gehad om alle vragen te beantwoorden. Vandaag ging het me gemakkelijk af. Na anderhalf uur heb ik de documenten ingeleverd en ben ik met een voldaan gevoel weer naar huis gefietst. 's Middags werd de uitslag bekend gemaakt. Slechts negen van de 573 studenten hadden een onvoldoende. De Amerikanen waren erg opgelucht, want voor hun is slagen op de USASMA een voorwaarde om bevorderd te worden. Vlak voordat ik naar huis ging kreeg ik ook nog te horen dat we met ons team van vijf personen bij de laatste 5 teams (van de 115 teams) zitten voor de competitie van het beste "Haines Research Paper". Dit is een jaarlijkse competitie op de USASMA over de best geschreven eindscriptie. Binnenkort moeten we voor een jury een presentatie houden over onze "Paper". Met dit nieuws en een foutloos laatste examen was het een mooie dag en kon het weekend beginnen.
Enchilada's maken (15-04-2012)
Caroline moet haar kookskills wel op peil houden en omdat de Mexicaanse invloed in El Paso extreem groot is, gaat ze op de Mexicaanse tour. Kevin had ons al meerdere malen verteld dat zijn Elisa de beste Enchiladas maakt. Dat wilden wij uiteraard zien en proeven. Samen met Debbie en Hector werden we bij Elisa en Kevin uitgenodigd om Mexicaanse Enchiladas te komen bereiden. Elisa’s moeder was een Mexicaanse en heeft haar echt Mexicaans leren koken. Vol enthousiasme werden de oude Mexicaanse kooktechnieken door Elisa uitgelegd, zodat wij nu ook dat heerlijke gerecht zelf kunnen bereiden. Enchiladas, baked beans, en ….rijst was uiteindelijk het menu dat op tafel verscheen en eerlijk is eerlijk, het resultaat was verbluffend. Nu maar hopen dat we straks in Nederland de juiste ingrediënten kunnen vinden.
Mt. Cristo Rey (14-04-2012)
Op de grens van de staten Texas, New Mexico en Chihuahua (Mexico) ligt Mount Cristo Rey. Een imposante berg welke een Christelijk verleden heeft. Op de top staat een ruim 10 meter hoog beeld van Christus. Vanaf 1937 werd ruim 5 jaar lang door vele mensen uit alle drie de staten hard gewerkt om de oude pelgrim route naar de top en het beeld gereed te krijgen. Enkele malen per jaar, zoals op Goede Vrijdag, wordt door duizenden mensen de route naar boven gelopen. Voor ons een goede reden om dit op een rustige zaterdagmiddag ook eens te doen. Hector vertelde ons vooral niet alleen te gaan, want via de Mexicaanse zijde kunnen de Mexicanen oprukken. Daarom ook hier weer voldoende border patrol om het grensgebied goed in de gaten te houden. Aan het begin van de route staat een bord waarop staat vermeld dat je voor aanvang van je wandeling eerst de politie moet bellen (gewoon even laten weten met hoeveel mensen je de berg op gaat). Een ander gevaar blijkt de hoeveelheid ratelslangen, maar 25 graden is niet warm genoeg, dus geen gevaar voor ons. Een prachtige route slingert door het woestijngebied naar boven en na twee uur bereiken we het enorme beeld op de top. Ontzettend mooi uitzicht over de VS en Mexico! De weersvoorspellingen hadden aangegeven dat het stormachtig zou worden vandaag. Tijdens onze weg naar beneden zagen we in de verte een muur van zand aankomen en binnen enkele minuten veranderde de mooie blauwe lucht in een bruine zandmassa vergezeld met een stevige wind. Gelukkig waren we bijna beneden en was het wederom een gave wandeltocht.
Pasen (08-04-2012)
Met maarliefst mensen van 7 verschillende nationaliteiten werd vandaag het Paasfeest in huize Schers gevierd. Het wordt misschien eentonig, maar we blijven erbij dat het heel bijzonder is om speciale gebeurtenissen te vieren met mensen van over de hele wereld. Mensen met ieder hun eigen verhaal, ieder hun eigen gerecht en ieder hun eigen smaak. Iedereen bracht iets mee en dat leverde soms hele bijzondere resultaten op zoals "the green stuff" (zie fotomap). De kids konden zich lekker uitleven tijdens de egghunt in de tuin van buurman Eddie en daarna in ons zwembad. Het weer werkte wederom goed mee en na de nodige biertjes moetsen we nog ook nog even leren "ropen".
Het moet niet gekker worden (31-03-2012)
In de VS worden veel activiteiten georganiseerd voor goede doelen. Vandaag was er een "muscle walk" om geld in te zamelen voor onderzoek naar een spierziekte. Onze Australische collega heeft een zoon welke aan deze ziekte lijd, voor ons een goede reden om mee te lopen. Om 08.00 uur moetsen we verzamelen in een overdekt winkelcentrum. Na het inschrijven, uitdelen van de t-shirts en het spelen van het Amerikaanse volkslied ging de stoet met 500 deelnemers van start. Een plaatselijke drumband ging voorop en het eerste rondje ging langs alle winkels van het nog gesloten winkelcentrum. Voor de grap zeiden we nog tegen elkaar dat het wel typisch Amerikaans zou zijn als we daar van die sippe rondjes zouden blijven lopen.....we hebben ruim een uur met 500 man door winkelcentrum gelopen terwijl het buiten heerlijk weer was. Toch weten de Amerikanen met zo'n evenement nog $46.000 op te halen.
Nog 1 examen te gaan (28-03-2012)
Vanaf januari is de studiedruk enorm afgenomen en daarmee ook de studiestress. Echter hebben we gemiddeld elke vier weken een examen, welke onvoorspelbaar en erg moeilijk zijn. Het komt dan ook regelmatig voor dat er onderwerpen op het examen worden getoetst die niet eerder aan bod zijn gekomen. Op elk examen haalt een extreem groot gedeelte van de studenten een onvoldoende. Het vervelende als je onvoldoende scoort is dat je drie dagen later ’s morgens om 4 uur een herexamen moet doen.
Vandaag stond het negende examen op het programma en de onderwerpen waren op een werkniveau waar wij als onderofficieren nooit mee te maken krijgen, waardoor iedereen zich zorgen maakte over het soort vragen. Na afloop liep iedereen behoorlijk zenuwachtig rond. Om 14.00 uur kwam het verlossende antwoord. Gelukkig heb ik tot nu alle examens in een keer gehaald en gaan we richting het laatste examen dat over drie weken plaatsvindt.
Vandaag stond het negende examen op het programma en de onderwerpen waren op een werkniveau waar wij als onderofficieren nooit mee te maken krijgen, waardoor iedereen zich zorgen maakte over het soort vragen. Na afloop liep iedereen behoorlijk zenuwachtig rond. Om 14.00 uur kwam het verlossende antwoord. Gelukkig heb ik tot nu alle examens in een keer gehaald en gaan we richting het laatste examen dat over drie weken plaatsvindt.
Johan 41 jaar (23-03-2012)
Mijn verjaardag begon erg ontspannen. Een vrije dag (omdat de Amerikaanse militairen een briefing hadden waar ik niet bij hoefde te zijn), gezellig ontbijten met het hele gezin, even sporten met Caroline en vervolgens naar een oude western store, het leek overigens meer op een groot naaiatelier, om een echte Cowboy outfit aan te schaffen. Er werden daar met name voor de film industrie western kostuums gemaakt. Het grote verjaardagsfeest heb ik even uitgesteld totdat we 's avonds ook lekker buiten kunnen zitten. Bleek achteraf niet nodig, het weer is inmiddels naar zomerse temperaturen gestegen en zelfs in de avond is heerlijk toeven buiten. Met de kids naar de bioscoop was een goed alternatief voor het grote feest en via de Skype hebben we samen met wat "verjaardagsgasten" gezellig een wijntje gedronken.
Op de dag na mijn verjaardag hebben we deelgenomen aan een echt put put golf tournooi (niet meer dan minigolf). Een evenement dat werd georganiseerd om geld in te zamelen voor diverse goede doelen. Het was een idee van Debbie en Hector om aan dit evenement mee te doen.
's Middags werden we ook nog onverwachts door hen op een verjaardagslunch getracteerd. Erg leuk cadeau! We hebben heerlijk gegeten en vooral heel gezellig getafeld in het typisch Texaans steakhouse.
Op zondag hebben we bij een temperatuur van + 30 graden C. de BBQ maar weer eens opgewarmd. Ik had nog nooit kreeft gegrild, dus een goede reden om dit eens uit te proberen. Van Peter en Beate heb ik overigens een fantastische stoel met leopard/panter print gekregen (sommigen weten waarom). Dus ondanks het feit dat het feestje ontbrak, hebben we toch een behoorlijk feestelijk weekend achter de rug.
Op de dag na mijn verjaardag hebben we deelgenomen aan een echt put put golf tournooi (niet meer dan minigolf). Een evenement dat werd georganiseerd om geld in te zamelen voor diverse goede doelen. Het was een idee van Debbie en Hector om aan dit evenement mee te doen.
's Middags werden we ook nog onverwachts door hen op een verjaardagslunch getracteerd. Erg leuk cadeau! We hebben heerlijk gegeten en vooral heel gezellig getafeld in het typisch Texaans steakhouse.
Op zondag hebben we bij een temperatuur van + 30 graden C. de BBQ maar weer eens opgewarmd. Ik had nog nooit kreeft gegrild, dus een goede reden om dit eens uit te proberen. Van Peter en Beate heb ik overigens een fantastische stoel met leopard/panter print gekregen (sommigen weten waarom). Dus ondanks het feit dat het feestje ontbrak, hebben we toch een behoorlijk feestelijk weekend achter de rug.
International Pot-Luck (21-03-2012)
Na een bezoek van ruim vier weken zijn Jan en Marrie deze week weer terug gevlogen naar Nederland. Voor Fleur was het weer even een dag verdriet verwerken en verder zitten we weer in het dagelijkse ritme van voorheen. Tren en Fleur hadden op maandag beide een toets. Tren was behoorlijk nerveus, maar kwam glunderend thuis met 100 punten. Ook Fleur was tevreden met slechts 1 fout van de 46 vragen en daarmee de beste van de klas. Op de Academie ben ik zelf bezig met planningsprocessen om eenheden op een missie te sturen. Het vervelende is dat het niveau dusdanig hoog is dat niet alleen wij als studenten, maar ook de instructeurs moeite hebben met de materie. Om de internationals te motiveren na een aantal minder leuke weken op de academie had ik een Amerikaanse pot-luck georganiseerd, dit is een lunch of diner waarbij iedereen een gerecht meeneemt. Het blijft toch bijzonder om een samenzijn te hebben met al die landen bij elkaar en in dit geval ook nog met al die verschillende gerechten erbij. Een geslaagde lunch met veel verschillende smaken en veel plezier. Leuk detail is dat de Duitsers Duits bier hadden geregeld. Waardoor iedereen tijdens deze lunch met een grote pul bier in z'n hand stond. Onbegrijpelijk voor de Amerikanen die langs kwamen lopen (uiteraard wisten ze niet dat het alcoholvrij bier was).
Spring break Tucson (14-03-2012 t/m 17-03-2012)
Woensdag nemen we afscheid van San Diego en beginnen we aan de terugreis, die we echter in etappes zullen doen, want bijna 1200 kilometer in één ruk is wel veel. We nemen een omweg via het piepkleine goudzoekersplaatsje Julian. Ook weer zo'n lokatie waar je even geweest moet zijn. Eind jaren 1800 brak hier de goudkoorts uit. De Mainstreet is nog precies zoals toen, echter met een opvallend gebouw, namelijk de RABOBANK, compleet met logo uit Nederland. Nu weten we waarom de bank zo floreert, als je maar dicht bij de bron zit. Goud hebben we niet gevonden, wel heel lekker appelgebak.
In oktober zijn de appelfeesten in dit plaatsje, het is maar dat je het weet. We steken de Colorado-rivier over, slechts een kurkdroge zandbedding sinds de Hooverdam een stuk noordelijker is aangelegd. In de late middag komen we aan in Tucson, waar we logeren in een luxe hotelaccommodatie op de Airbase Davis Monthan. Er vliegt hier van alles van de Amerikaanse luchtmacht, leuk om te zien en je hoort de A10 Thunderbolts (bijnaam vliegende tank) bijna niet. De volgende dag (30C) gaan we Mont Lemmon (8000 feet) op, prachtige route, 40 kilometer omhoog, tussen de reuzencactussen en uiteindelijk staan we in de sneeuw (21C).
Natuurlijk mag Old Tucson niet op het programma ontbreken, een filmstadje uit de jaren 50, midden in de woeste bergen/woestijn (34C), een stuk buiten de stad. We herkennen de contouren van High Chaparal, de beroemde hacienda uit de serie Bonanza. Ronald Reagen, de 40e president, speelde hier zijn scenes in 1952. En noem ze verder maar op, de goden van het witte doek Dean Martin, Lee Marvin en natuurlijk Clint Eastwood. In de echte saloon hebben we daar een vette pint Budweiser op gedronken. Tren en Fleur (en Johan natuurlijk) hebben nog een onsje (nep) goud bijeenzeefd in een beekje. De volgende dag reizen we richting Tombstone, bijna aan de grens van Mexico. Een compleet Westernstadje met oude koetsen en de helft van de bewoners in oude westernkleding. Je kunt hier het gevecht van de eeuw meemaken (1881 aan de O.K. Corall) waar sheriff Wyatt Earp met zijn twee broers, korte metten maakte met drie outlaws, die de sheriff hadden uitgedaagd. We rijden verder langs de grens van Mexico, ongeveer 300 kilometer door niemandsland, verlaten Arizona en rijden New Mexico weer binnen over de legendarische Pan-American Highway. Naast de weg liggen de rerstanten van de oude spoorlijn en in het plaatsje Columbus staat nog een oud station met een stuk trein op 30 meter rails. De bloedrode zon verdween net achter de bergen. Een onvergetelijk plaatje uit vervlogen tijd. Na een paar uur zien we de gloed van El Paso boven de woestijn.
In oktober zijn de appelfeesten in dit plaatsje, het is maar dat je het weet. We steken de Colorado-rivier over, slechts een kurkdroge zandbedding sinds de Hooverdam een stuk noordelijker is aangelegd. In de late middag komen we aan in Tucson, waar we logeren in een luxe hotelaccommodatie op de Airbase Davis Monthan. Er vliegt hier van alles van de Amerikaanse luchtmacht, leuk om te zien en je hoort de A10 Thunderbolts (bijnaam vliegende tank) bijna niet. De volgende dag (30C) gaan we Mont Lemmon (8000 feet) op, prachtige route, 40 kilometer omhoog, tussen de reuzencactussen en uiteindelijk staan we in de sneeuw (21C).
Natuurlijk mag Old Tucson niet op het programma ontbreken, een filmstadje uit de jaren 50, midden in de woeste bergen/woestijn (34C), een stuk buiten de stad. We herkennen de contouren van High Chaparal, de beroemde hacienda uit de serie Bonanza. Ronald Reagen, de 40e president, speelde hier zijn scenes in 1952. En noem ze verder maar op, de goden van het witte doek Dean Martin, Lee Marvin en natuurlijk Clint Eastwood. In de echte saloon hebben we daar een vette pint Budweiser op gedronken. Tren en Fleur (en Johan natuurlijk) hebben nog een onsje (nep) goud bijeenzeefd in een beekje. De volgende dag reizen we richting Tombstone, bijna aan de grens van Mexico. Een compleet Westernstadje met oude koetsen en de helft van de bewoners in oude westernkleding. Je kunt hier het gevecht van de eeuw meemaken (1881 aan de O.K. Corall) waar sheriff Wyatt Earp met zijn twee broers, korte metten maakte met drie outlaws, die de sheriff hadden uitgedaagd. We rijden verder langs de grens van Mexico, ongeveer 300 kilometer door niemandsland, verlaten Arizona en rijden New Mexico weer binnen over de legendarische Pan-American Highway. Naast de weg liggen de rerstanten van de oude spoorlijn en in het plaatsje Columbus staat nog een oud station met een stuk trein op 30 meter rails. De bloedrode zon verdween net achter de bergen. Een onvergetelijk plaatje uit vervlogen tijd. Na een paar uur zien we de gloed van El Paso boven de woestijn.
Spring break San Diego (10-03-2012 t/m 14-03-2012)
Spring break staat voor voorjaarsvakantie en die brengen we door aan de Westkust, wel even 1170 kilometer door de woestijn van Arizona en door prachtige bergen van California, vlak langs de grens van Mexico. De aanblik van de Pacific Ocean is dan echt de moeite waard en San Diego nog meer. Wat een prachtige stad. Zo fris, schoon en groen. Er staat al van alles in bloei en de boulevard aan de baai is een plaatje doordat men daar een hele rits parken heeft aangelegd en daarin het Seaport Village met stijlvolle huisjes, restaurantjes en een binnenplein met een prachtige kiosk. Adembenemend is echter het Balboa park, midden in het centrum, stammend uit het begin van de 19e eeuw. De Spanjaarden hebben San Diego gesticht en hun stijl is in de gebouwen van dit park terug te zien. Heel apart is een verzameling kleine huisjes van de hele wereld, maar vooral Europa, waarin vrijwilligers uit die landen op zondagmiddag hun land vertegenwoordigen en gratis koffie en koek voor de bezoekers serveren. We zoeken Nederland, jammer, niet gevonden. Wel Spanje, Noorwegen, Duitsland, Hongarije, Italie en Japan.
Maandag reizen we langs de kust richting Los Angeles maar zover komen we niet want de temperatuur is ver boven de 20C en we willen de Pacafic in. Wel even wat Pelikanen en zeehonden aan de kant schuiven want de rotsen zitten werkelijk propvol. De pelikanen komen de hele dag door in hele ritsen langszweven, daar krijgen we geen genoeg van. De kust doet ons denken aan de krijtrotsen van Engeland. In de haven ligt een van de grootste vliegdekschepen van de Amerikaanse vloot, de USS Midway, in 1992 uit de vaart genomen en nu als museum ingericht. Een bijzondere rondleiding in de militaire geschiedenis. Down-town San Diego in de avonduren is een overdaad aan licht en geluid, vooral als langs ons eetcafe een rookwolk uit een flatgebouw komt. Binnen no-time vijf grote brandweerauto's, rescue-voertuigen, tv ploeg en many police. Geen echte brand maar weer wel even spannend. Och, nu we er toch zijn kijken we ook nog even binnen in het Marriot-Courtyard hotel, dat in een oud bankgebouw is gevestigd. Of we even binnen mogen kijken. Maar natuurlijk, een complete rondleiding inclusief de kluis beneden, zoals in de film Ocean's Eleven, en met de lift even naar de 14 etage en op het dak met schitterend uitzicht over de stad. De assistent-manager vond het kennelijk een hele eer, gasten helemaal uit Nederland.
Maandag reizen we langs de kust richting Los Angeles maar zover komen we niet want de temperatuur is ver boven de 20C en we willen de Pacafic in. Wel even wat Pelikanen en zeehonden aan de kant schuiven want de rotsen zitten werkelijk propvol. De pelikanen komen de hele dag door in hele ritsen langszweven, daar krijgen we geen genoeg van. De kust doet ons denken aan de krijtrotsen van Engeland. In de haven ligt een van de grootste vliegdekschepen van de Amerikaanse vloot, de USS Midway, in 1992 uit de vaart genomen en nu als museum ingericht. Een bijzondere rondleiding in de militaire geschiedenis. Down-town San Diego in de avonduren is een overdaad aan licht en geluid, vooral als langs ons eetcafe een rookwolk uit een flatgebouw komt. Binnen no-time vijf grote brandweerauto's, rescue-voertuigen, tv ploeg en many police. Geen echte brand maar weer wel even spannend. Och, nu we er toch zijn kijken we ook nog even binnen in het Marriot-Courtyard hotel, dat in een oud bankgebouw is gevestigd. Of we even binnen mogen kijken. Maar natuurlijk, een complete rondleiding inclusief de kluis beneden, zoals in de film Ocean's Eleven, en met de lift even naar de 14 etage en op het dak met schitterend uitzicht over de stad. De assistent-manager vond het kennelijk een hele eer, gasten helemaal uit Nederland.
Kleiduiven schieten in de woestijn (04-03-2012)
Toen Kevin hoorde dat Jan jager was stelde hij meteen voor om een middagje op de schietbaan door te brengen. Zowel Kevin als zijn zoon Jens bleken allebei sportschutter en die wilden ons natuurlijk ook laten zien dat ze er wat van konden. Zondagmorgen zijn we eerst de Franklin mountains ingetrokken, uiteraard met proviand en bbq. De temperatuur steeg alweer naar 21C en na de wandeling hadden we best zin in een spiesje. Daarna op naar de schietbaan, die midden in de woestijn lag, op de grens met New Mexico. Plaats genoeg en kilometers in de omtrek geen hond te zien. Dus knallen maar. Kleiduiven raken is niet zo eenvoudig maar het is iedereen gelukt er een paar neer te leggen. Jens bleek wel de best geoefende schutter, die eer mocht hij van ons hebben. Daarna konden we een met een licht kaliber geweer schieten op blikjes, plastic flessen en nog wat spul. En toen bleek dat onze Tren de nodige ervaring had opgedaan met zijn windbuks want hij knalde er lustig op los en raak ook.
Barbershop music (03-03-2012)
Kevin nodigde ons zaterdagavond uit voor iets speciaals. Hij wilde niet vertellen wat, het moest een verrassing blijven. Dus nieuwsgierig reden we, samen met Peter en Beate, naar zijn huis in een van de buitenwijken van El Paso. Hij had nog wat vrienden uitgenodigd en zijn vrouw Elisa had wat lekkere dingen gemaakt. De verrassing kwam al snel want vier heren, waaronder Kevin, stelden zich op en begonnen "a capella" een aantal liedjes te zingen. We waren onder de indruk van hun muzikaliteit en later bleek ook wel dat het niet de eerste de beste zanggroep was. Ze mogen gerekend worden tot de besten van Texas en ze doen eind van deze maand mee aan de landelijke competitie. Mochten ze daar de top bereiken dan mogen ze deze zomer internationaal aan de slag. Ze noemen het Barbershop music, volgens hun lezing in vroeger tijden ontstaan in de kapperszaken, de plaats waar de heren mochten zingen. Na hun tweede optreden en de nodige wijntjes werden Johan en Jan uitgenodigd om met hun mee te zingen, liedjes zoals Lili Marlene en nog wat oud populair werk. Het bleef nog lang gezellig in El Paso.
Horseback riding (25-02-2012)
Nee, dit is niet de bende van Billy the Kid die vroeger de staat New Mexico onveilig maakte, maar onze familie die onder leiding van Big Boss (Opa Jan) een ritje maakt in de omgeving, aan de andere kant van Franklin Mountains. Na een smakelijke lunch in een echt Mexicaans restaurant vlakbij, moest het gebeuren. Als je in het Wilde Westen van Texas bent moet je op z'n minst een keer op een brede paardenrug hebben gezeten, uiteraard met een echte cowboyhoed op. Je kunt niet zeggen dat we allemaal ervaren ruiters zijn maar de paarden waren rustig en het werd gewoon een fantastisch tochtje onder de strakblauwe hemel. Marrie was wel heel opgelucht dat ze weer mocht afstappen en het paard van Big Boss keek na afloop heel dankbaar dat hij verlost was van ruim 100 kilo lading. Volgende keer doen we aan de rodeo mee.
Tren 11 jaar (18-02-2012)
Tren is inmiddels alweer 11 geworden. We hebben er een mix van een Amerikaans, Mexicaans en Nederlands feest van gemaakt. Nadat in diverse nationaliteiten "lang zal hij leve" werd gezongen, was de pin͂ata aan de beurt. Dit is een figuur van papier gevuld met snoep. De kids worden geblinddoekt, rond gedraaid en vervolgens mogen ze op de pin͂ata slaan. De pin͂ata wordt door een touw omhoog getrokken en rond geslingerd, waardoor het moeilijker wordt om hem te raken. Elk kind mag drie keer slaan en dan is de volgende aan de beurt. Een hele leuke traditie uit Mexico. Waarschijnlijk is dit ook de eerste en laatste verjaardag die Tren buiten viert. Voor ons ook erg leuk om een keer in februari een verjaardag buiten te vieren.
Science Fair (16-02-2012)
Enkele weken geleden kwamen Tren en Fleur uit school met een heel boekwerk vol regelgeving en een opdracht om een Science Project (wetenschaps project) te maken. Ze moesten zelf een onderwerp uitkiezen. Vervolgens moesten ze op onderzoek en bewijs materiaal vinden om aan te geven wat het beste is, waar het onderzoek voor gebruikt kan worden en wat de wereld er aan heeft. Na wat onderzoek op internet koos Tren om zijn project te houden over survival waterfilters en Fleur over isolatiemateriaal. Het kostte enig puzzel en knutselwerk, maar de projecten waren op tijd klaar. Op school moesten ze het project presenteren voor een externe jury die vervolgens het project en de presentatie beoordeelde. Toen we vandaag onze kids op school gingen ophalen riep de juf al "Congratulations!". Tren en Fleur hadden allebei "Sweepstakes" gescoord, de hoogste score. Hiervoor krijgen ze later nog een medaille. Slechts 8 van alle deelnemende kinderen hadden een "sweepstakes". Voor de Amerikanen is dit super belangrijk. Wij vinden het super leuk.
Bezoek uit Nederland (15-02-2012)
Of ze carnaval ontvlucht zijn of het slechte weer in Nederland, dat weten we nog niet, maar het was wel een feest voor ons en natuurlijk voor Tren. Opa Jan en oma Marrie uit Aarle-Rixtel zijn speciaal gekomen voor zijn verjaardag. En helemaal geweldig, ook ome Rob en tante Anne-Marie die ze al bijna een jaar niet meer van dichtbij hebben gezien kwamen over voor de jarige job.
Natangy leefde weer helemaal op want Rob is ook een beetje haar vriend. Met hem kon ze altijd zo mooi meezingen (huilen als een wolf). We gaan de komende week weer bijbabbelen en alle mooie plekjes in de buurt bezoeken. Johan heeft ALWEER een lang weekend vanwege Presidents day (20 februari). Dan herdenken de Amerikanen de geboortedag van president George Washington en Abraham Lincoln. Tijd voor een BBQ op White Sands of een mooie wandeling in Franklin Mountains. Het weer in El Paso ziet er voor de komende tijd prima uit. Geen neerslag en oplopende temperaturen naar 24 graden C. Spring is in the air!
Natangy leefde weer helemaal op want Rob is ook een beetje haar vriend. Met hem kon ze altijd zo mooi meezingen (huilen als een wolf). We gaan de komende week weer bijbabbelen en alle mooie plekjes in de buurt bezoeken. Johan heeft ALWEER een lang weekend vanwege Presidents day (20 februari). Dan herdenken de Amerikanen de geboortedag van president George Washington en Abraham Lincoln. Tijd voor een BBQ op White Sands of een mooie wandeling in Franklin Mountains. Het weer in El Paso ziet er voor de komende tijd prima uit. Geen neerslag en oplopende temperaturen naar 24 graden C. Spring is in the air!
Brisket roken (11-02-2012)
In Texas zijn ze van het smoken en BBQ'n. We hebben al erg veel uitgeprobeerd, maar nog geen Brisket. Brisket (runder borststuk) is een typisch Texaans gerecht en erg lekker. Al die hamburgers, hotdogs en steaks beginnen te vervelen op de BBQ, dus tijd voor wat anders. De lokale slager zei dat het onmogelijk was om een Brisket op een BBQ te bereiden. Volgens hem kan dit alleen op een echte smoker. Weber zegt dat je ook kan smoken op een Weber BBQ. Dus dat moest ik proberen. We hadden Peter en Beate gevraagd om 's middags te komen eten. Op internet wat recepten gezocht en uiteindelijk een eigen recept verzonnen (mix van diverse recepten). Om op tijd klaar te zijn ben ik om 7 uur opgestaan en om 07.40 kwam de rook van het Hickory hout de gril uit. Het zonnetje kwam net te- voorschijn. Elk half uur effe checken (temp. mag niet te hoog worden), elke twee uur nieuwe kolen erop en na 7,5 uur was de Brisket zwart. Als je hem goed grilt hoort dat ook, hij had een krokante korst en was heerlijk mals van binnen.
$77 vs. $1000 (08-02-2012)
In Nederland horen we vaak verhalen over de extreme dokters kosten in de Verenigde Staten. Inmiddels hebben we hier ook wat ervaring mee. Natangy heeft gisteren onder het mes gelegen bij de dierenarts. Ze werd volledig onder narcose gebracht en er zijn twee flinke wratten weggesneden welke beide gehecht moesten worden. Totale kosten $77. Enkele maanden geleden heeft ze een zware operatie gehad waarbij twee tepels, een gezwel, de eierstokken en haar baarmoeder zijn verwijderd. De kosten hiervan waren $220. Caroline daarentegen, ging vandaag naar de dokter om een onschuldige wrat op haar vinger te laten bevriezen. De kosten van het consult waren $175 en van het bevriezen zelf $165. Vervolgens moets ze nog wat voorgeschreven vitaminen kopen en een zalf. Deze zalf moest nog worden besteld en kostte slechts $600. Met ander woorden het totale bedrag om een eenvoudige wrat weg te laten halen: 1000 Dollar! We hebben dit nagevraagd en het schijnt dat dit te maken heeft met de regelgeving die artsen hebben in relatie tot de verzekering. Als je het geld moet voorschieten wordt er gruwelijk misbruik gemaakt van de situatie.
Basketball game Miners (08-02-2012)
Kevin belde maar weer eens of we zin hadden om een wedstrijdje basketbal te kijken. De UTEP Miners speelde thuis tegen de Hurricane's uit Tulsa. Het is niet te vergelijken met de Play-off game die we vorig jaar zagen van de Spurs, maar dat is het zelfde als A.S.V vergelijken met de finale van het WK voetbal. De wedstrijd van vanavond is een wedstijd in de competitie van het universiteits basketball. Een erg leuke wedstijd met een ontspannen sfeer waarbij de nodige duels toch nog voor spektakel zorgen. De Miners waren na vier nederlagen achter elkaar weer goed op dreef en wisten de wedstijd ruim te winnen.
Superbowl Party (05-02-2012)
Vandaag vond in de VS de Superbowl plaats. Dit is de finale van het Amerikaanse Football en dit wordt hier net zo uitbundig gevierd als het EK of WK voetbal in Nederland. Wij waren door Juan Ortiz (leraar Johan) uitgenodigd. Van origine is hij afkomstig uit Mexico, dus er waren veel Mexicaanse Amerikanen aanwezig. Iedereen nam een gerecht mee, echt Amerikaans, en de tafel stond dan ook extreem vol met hoodfzakelijk Mexicaans eten. Voordat de wedstrijd begon was er nog een magic show van een mentalist, heel bijzonder.
In de huiskamer had Juan drie grote TV schermen en een beamer staan, iedereen kon het football dus goed zien. Amerikanen houden van gokken, van te voren kon je jezelf voor $10 inschrijven om uiteindelijk per “quarter” $250 te winnen.
Wij hebben de gasten ook nog keer heel hard “Kaimana” laten roepen en vervolgens een Barbara bitter laten drinken (oude traditie van Johan zijn werk). Amerikanen vinden een borreltje (zei noemen het een shot) helemaal geweldig.
In de huiskamer had Juan drie grote TV schermen en een beamer staan, iedereen kon het football dus goed zien. Amerikanen houden van gokken, van te voren kon je jezelf voor $10 inschrijven om uiteindelijk per “quarter” $250 te winnen.
Wij hebben de gasten ook nog keer heel hard “Kaimana” laten roepen en vervolgens een Barbara bitter laten drinken (oude traditie van Johan zijn werk). Amerikanen vinden een borreltje (zei noemen het een shot) helemaal geweldig.
Rosa's Cantina "El Paso's Legend" (30-01-2012)
Country zanger Marty Robbins schreef zijn beste hit genaamd "El Paso" in 1959. In deze nummer 1 hit vertelt hij het verhaal uit de tijd van het wilde westen waarbij een cowboy verliefd wordt op een Mexicaans meisje aan de voet van de bergen in El Paso. Dit naar waargebeurde verhalen geschreven nummer speelt zich af in Rosa's Cantina. Ondanks het tragische einde in het lied leeft dit legendarische verhaal voort. Rosa's Cantina bestaat nog steeds en is van generatie op generatie doorgegeven. Inmiddels is het een "Bikers cafe" waar overdag Mexicaans gegeten kan worden en waar op enkele avonden in de week live muziek wordt gespeeld. Als je er langs rijd krijg je niet het gevoel dat je daar graag naar binnen wilt, maar het is een geweldige en typische bar waar je toch geweest moet zijn.
Heel veel huiswerk (19-01-2012)
“The three branches from the United States Constitution”,math en vervolgens ook nog eens Nederlandse les via Edufax. Tren vindt het niet meer leuk. Als je van acht uur ‘s morgens tot half vier ‘s middags naar school moet en vervolgens nog eens twee tot drie uur huiswerk moet maken dan heb je geen tijd meer om te spelen. Deze week is het wel erg veel voor hem. “Je moet goed opletten, want deze les is heel belangrijk” zegt de juf volgens Tren elke keer als ze over de Constitution praten. “Alles is bij die Amerikanen heel belangrijk en als je dan een 8 haalt wordt de juf boos, want dat is niet hoog genoeg”, aldus Tren. Hopelijk is hij snel over zijn studie dip heen.
Skiën (12-01-2012 t/m 16-01-2012)
In het noorden van de staat New Mexico ligt Santa Fe, bekend om haar Pueblo woningen. Het is een artistiek plaatsje met vele galerijen, winkeltjes en gezellige restaurants. Kevin en Elisa hadden enkele maanden geleden gevraagd of we met hun mee wilden gaan skiën in Santa Fe. We hadden toch al plannen om in de VS te gaan skiën, dus dat kwam goed uit. Aan de voet van Santa Fe ligt een bergketen met toppen tot 3000 m hoogte. Er lag ruim voldoende sneeuw in het compact maar erg leuk ski gebied. De eerste dag op de piste leek het af en toe wel of we alleen waren, zo rustig. Waar we wel moesten wachten was in de enige bar halverwege de berg om een biertje te bestellen. Het Aprѐs skiën, zoals in Oostenrijk kennen de Amerikanen niet. Er mag alleen alcohol worden verkocht als het officieel een bar is, dus de restaurants onder aan de piste zijn alleen geschikt om te eten. Gelukkig skiën we maar twee dagen want de prijs van de lift liegt er niet om. Voor twee dagen skiën met ons gezin kunnen we in Oostenrijk bijna een hele week de piste op. Dit mag de pret echter niet drukken, want we hebben super mooi weer, goede sneeuw en geen wachttijden bij de lift. Op zaterdag laten we het skieën even voor wat het is en bezoeken we het gezellige centrum van Santa Fe. Een dag relaxen in dit leuke plaatsje bevalt ons erg goed en met Kevin als gezelschap is er altijd wel wat te beleven.
Phoenix, Apache trail, El Paso (01-01-2012 t/m 01-03-2012)
We bekijken Phoenix in een sneltrein vaart. We bezoeken het gezelligste deel van de stad; Scottsdale.
Het was er ontzettend druk (er werd een belangrijke football wedstrijd op een groot scherm bekeken). Er was helaas geen plaats voor ons in een van de vele gezellige restaurantjes. Dan maar naar de Applebee's, ook lekker!
De volgende dag rijden we over de hobbelige zandweg van een oude indianen route door een prachtig gebied; de Apache trail. Na iedere berg weer een ander uitzicht. Halverwege de tocht genieten we van de zon tijdens een bootocht op het Canyon Lake.
We overnachten in het dorp Safford, waar het eten in het Mexicaans restaurant bij lange na niet kon tippen aan dat van de Mexicaanse restaurants in El Paso! De volgende dag rijden we in "onze" bus, via Mesilla, weer richting El Paso. Het zit er op......een fantastische reis. We hebben ontzettend mooi weer gehad tijdens de hele rit, wat er dan ook voor zorgde dat het meer op een zomervakantie leek. Nog vier gezellige dagen samen met de familie Schers uit St. Joost voor de boeg en dan zit het er helaas voor hen ook weer op.
San Diego (30-12-2011 t/m 31-2011)
Vier dagen geleden stonden we in de sneeuw en nu staan we met 20 graden op het strand van de Pacific Ocean. In Flagstaff staan mensen op een snowboard en in San Diego staat men op een surfplank. San Diego is een prachtige stad welke is gesticht door de Spanjaarden. Van prachtige stranden met rotsen vol pelikanen, aalscholvers en zeehonden tot en met geweldige parken met fantastische groene beplanting in de stad. Ook het haven gebied is erg kleurrijk en romantisch aangelegd. Op oudjaars avond hebben we ons geplande kampvuur op het stand gelaten voor wat het was omdat het in de loop van de middag erg mistig werd. Uiteindelijk hebben we besloten om downtown eerst heerlijk te dineren en de jaarwisseling in de haven te vieren. Een verschil met Nederland is dat je hier overdag niemand met vuurwerk over de straat ziet lopen. In veel Amerikaanse steden wordt door de stad een groots vuurwerk afgestoken tijdens de jaarwisseling. Echter in San Diego werd besloten deze te annuleren omdat het te mistig was. Erg jammer, waardoor we slechts met wat knalerwten van de kinderen en één fles champagne (heel licht) knallend het nieuwe jaar in zijn gegaan.
Los Angeles (28-12-2011 t/m 29-12-2011)
Nadat we onze koffers op de kamers van het luxe Hilton hotel hebben gelegd beginnen we in Los Angeles met een bezoek aan Chinatown. Een kleurrijke Chinese wijk waar we uiteraard gaan eten in een restaurant welke het toneel was van één van de Hollywood films. De volgende dag gaan we naar Universal Studio’s. Dit is een pretpark waar vooral te zien is hoe een film tot stand komt. Het is geweldig om langs alle studio’s en nagebouwde steden te rijden waar vele films en series zijn opgenomen. Natangy mocht het park niet in, maar ze hadden een kennel service waardoor we tot tien uur ’s avonds konden blijven. Ondanks dat Amerika vakantie had en het ontzettend druk was hebben we niet langer dan 30 minuten hoeven wachten voor de attracties en shows. We hebben uiteindelijk het hele park kunnen bezichtigen.
Grand Canyon, Hoover Dam en Las Vegas (26-12-2011 t/m 27-12-2011)
Vanuit het besneeuwde Flagstaff rijden we gedeeltelijk over de legendarische Route 66 richting Las Vegas. Eerst bezoeken we de Grand Canyon. Een ongelooflijke kloof van meer dan 16 kilometer breed, 2 kilometer diep en duizenden kleuren. Na het bezoek aan de Grand Canyon vervolgen we onze weg. Vlak voordat we in Las Vegas aankomen stoppen we bij de Hooverdam. Dit is een stuwdam in de Colorado River.
’s Avonds komen we aan op onze eindbestemming, Las Vegas. Het is verbazingwekkend om te zien wat hier allemaal staat, kan en gebeurd. Mega grote hotels in de meest gevarieerde thema’s, spectaculaire lichtshows, duizenden gokmachines en speeltafels, honderdduizenden mensen en miljoenen dollars zijn het dagelijkse toneel van Vegas. Wij zijn erg onder de indruk van alles wat er in Las Vegas gebeurd. De kinderen vinden het ook indrukwekkend. Niet zozeer de hotels en zo…..maar al die zwervers (ze hebben er zelfs een liedje over gemaakt).
’s Avonds komen we aan op onze eindbestemming, Las Vegas. Het is verbazingwekkend om te zien wat hier allemaal staat, kan en gebeurd. Mega grote hotels in de meest gevarieerde thema’s, spectaculaire lichtshows, duizenden gokmachines en speeltafels, honderdduizenden mensen en miljoenen dollars zijn het dagelijkse toneel van Vegas. Wij zijn erg onder de indruk van alles wat er in Las Vegas gebeurd. De kinderen vinden het ook indrukwekkend. Niet zozeer de hotels en zo…..maar al die zwervers (ze hebben er zelfs een liedje over gemaakt).
Flagstaff (25-12-2011 t/m 03-01-2012)
We passen met gemak in de 15-persoons bus. De kinderen hebben de dag daarvoor nog voor een beetje Kerstsfeer in de bus gezorgd door wat slingers op te hangen en stickers op de ramen te plakken. We hebben heel wat bekijks onderweg. De route naar Flagstaff, ons eerste doel, verloopt prima. De zon schijnt en terwijl we op het ritme van “Jingle Bells” door de licht besneeuwde bergen rijden komt Flagstaff langzaam in zicht.
We proberen de Kerstsfeer ’s avonds voort te zetten tijdens een 5-gangen diner in goed aangeschreven hotel (het hotel waar we verbleven had geen restaurant). Het hoofdgerecht was heerlijk, maar de rest viel erg tegen. Het viel zelfs zo tegen dat we de manager van het restaurant er bij hebben gehaald om hem netjes uit te leggen wat wij van het hele diner vonden. Hij vond het heel vervelend (zei hij) en uiteindelijk hoefden we maar de helft van de rekening te betalen. Toch jammer, want we hadden ons best wel verheugd op een luxe Kerstdiner.
We proberen de Kerstsfeer ’s avonds voort te zetten tijdens een 5-gangen diner in goed aangeschreven hotel (het hotel waar we verbleven had geen restaurant). Het hoofdgerecht was heerlijk, maar de rest viel erg tegen. Het viel zelfs zo tegen dat we de manager van het restaurant er bij hebben gehaald om hem netjes uit te leggen wat wij van het hele diner vonden. Hij vond het heel vervelend (zei hij) en uiteindelijk hoefden we maar de helft van de rekening te betalen. Toch jammer, want we hadden ons best wel verheugd op een luxe Kerstdiner.
Bezoek uit Nederland (23-12-2011 t/m 01-08-2012)
Weken, dagen, uren werden afgeteld totdat de familie Schers uit St. Joost op het El Paso International Airport zou landen. Twee dagen voor Kerst was het dan eindelijk zover. Wel met een uurtje vertraging en een koffer minder, maar dat mocht de pret niet drukken. Eerst nog een dagje ontspanning in El Paso en dan beginnen we aan een elf daagse trip door 5 verschillende staten van de USA. De koffer van Amber kwam gelukkig een paar uur later alsnog aan. Omdat we op Kerstdag met onze roadtrip beginnen vieren we kerst een dag eerder, maar wel op z’n Amerikaans met cadeaus onder de boom.
Af en toe een beetje sensatie......(14-12-2011)
Op woensdag mogen ouders samen met hun kinderen lunchen op school. Ik probeer dat iedere woensdag te doen, zo ook deze woensdag.
Ik had al even gezellig met Fleur aan de tafel gezeten toen Tren kwam (hij krijgt altijd iets later pauze). Op het moment dat Tren net al z'n spulletjes uit de tas had gehaald, kwam een van de leerkrachten naar ons toe en vertelde ons dat we onze spullen op moesten pakken om in de klas verder te eten. Wat is dit, waarom?!? Ik dacht natuurlijk aan een oefening. Tren moest naar z'n eigen klas en ik moest met Fleur mee. Alle kinderen liepen netjes in de rij met hun lunch naar de klas. Gewoon een oefening, dacht ik weer. Totdat ik naar het gezicht van de leerkrachten keek, die keken net iets te serieus voor een oefening! In de klas werden alle luxaflex naar beneden gedaan, de deur ging op slot en alle kinderen moesten in een hoek van de klas op de grond gaan zitten. Juf Rasor vertelde de kinderen dat ze hun lunch verder op moesten eten en dat ze vooral stil moesten zijn. Het verbaasde mij dat alle kinderen erg rustig bleven, geen paniek. Het gezicht van de juf daarentegen straalde wel paniek uit. Geen oefening dus! We hebben zeker 10 minuten in doodse stilte in de klas gezeten. In de verte hoorde ik een dof gebonk, ik werd natuurlijk erg nieuwsgierig wat er aan de hand was maar wilde dat in het bijzijn van al die kinderen niet aan de juf vragen. We wachten wel geduldig af, dacht ik. Het enige wat de juf tegen de kinderen zei was dat ze het er na afloop samen nog over zouden hebben. Ook niet echt gerust stellend.
Na die 10 lange minuten klonk de stem van het hoofd van de school door de luidsprekers: "Teachers and children, we are safe!".
De kinderen moesten in de klas blijven, geen pauze meer. Ik kon gaan.
Ik heb aan het hoofd van de school even om uitleg gevraagd. Zij vertelde mij dat er een sms-bericht binnen was gekomen dat er op Biggs Field (de "wijk" waar wij wonen en waar ook de school ligt) een man met een pistool zou lopen!
Maar......het bleek vals alarm. Er was kennelijk een oefening gaande en iemand had per ongeluk het sms-bericht naar de verkeerde mensen gestuurd. Foutje bedankt! Wel alert gereageerd.
En dat gebonk wat ik hoorde.....het zal wel iets onschuldigs geweest zijn.
Ik had al even gezellig met Fleur aan de tafel gezeten toen Tren kwam (hij krijgt altijd iets later pauze). Op het moment dat Tren net al z'n spulletjes uit de tas had gehaald, kwam een van de leerkrachten naar ons toe en vertelde ons dat we onze spullen op moesten pakken om in de klas verder te eten. Wat is dit, waarom?!? Ik dacht natuurlijk aan een oefening. Tren moest naar z'n eigen klas en ik moest met Fleur mee. Alle kinderen liepen netjes in de rij met hun lunch naar de klas. Gewoon een oefening, dacht ik weer. Totdat ik naar het gezicht van de leerkrachten keek, die keken net iets te serieus voor een oefening! In de klas werden alle luxaflex naar beneden gedaan, de deur ging op slot en alle kinderen moesten in een hoek van de klas op de grond gaan zitten. Juf Rasor vertelde de kinderen dat ze hun lunch verder op moesten eten en dat ze vooral stil moesten zijn. Het verbaasde mij dat alle kinderen erg rustig bleven, geen paniek. Het gezicht van de juf daarentegen straalde wel paniek uit. Geen oefening dus! We hebben zeker 10 minuten in doodse stilte in de klas gezeten. In de verte hoorde ik een dof gebonk, ik werd natuurlijk erg nieuwsgierig wat er aan de hand was maar wilde dat in het bijzijn van al die kinderen niet aan de juf vragen. We wachten wel geduldig af, dacht ik. Het enige wat de juf tegen de kinderen zei was dat ze het er na afloop samen nog over zouden hebben. Ook niet echt gerust stellend.
Na die 10 lange minuten klonk de stem van het hoofd van de school door de luidsprekers: "Teachers and children, we are safe!".
De kinderen moesten in de klas blijven, geen pauze meer. Ik kon gaan.
Ik heb aan het hoofd van de school even om uitleg gevraagd. Zij vertelde mij dat er een sms-bericht binnen was gekomen dat er op Biggs Field (de "wijk" waar wij wonen en waar ook de school ligt) een man met een pistool zou lopen!
Maar......het bleek vals alarm. Er was kennelijk een oefening gaande en iemand had per ongeluk het sms-bericht naar de verkeerde mensen gestuurd. Foutje bedankt! Wel alert gereageerd.
En dat gebonk wat ik hoorde.....het zal wel iets onschuldigs geweest zijn.
Sinterklaas (03-12-2011 en 04-12-2011)
Drukke dag! Na de cookie exchange ook nog Sinterklaas vieren. Terwijl we lekker zaten te eten werd er hard op de deur geklopt! Jawel hoor, twee zakken vol cadeautjes en twee grote ingepakte dozen stonden voor onze voordeur. Nee, het was geen zwarte Piet maar gewoon onze buurman Eddy! Natuurlijk kon Sinterklaas niet Naar El Paso komen, maar dat wil niet zeggen dat we geen Sinterklaas kunnen vieren. Dit jaar hebben we gewoon alle cadeautjes zelf moeten kopen en in moeten pakken met uit Nederland opgestuurd inpakpapier. Omdat we die zaterdag Peter en Beate ook hadden uitgenodigd hebben we de Sinterklaas gedichten maar in het Engels geschreven. Ik zie de Sint al in het Engels dichten, het moet niet gekker worden. Het werd een echte ouderwets gezellige Sinterklaasavond, waarbij die schaal koekjes steeds leger en leger werd.
Op zondag was er nog meer Sinterklaas plezier. Nu met Nederlands gezelschap, Jan en Corona. Geen gedichten erbij deze keer, maar het altijd leuke dobbelspel. Iedereen had drie cadeautjes gekocht. Ook Tren en Fleur hadden dit zelf gedaan zonder dat wij wisten wat ze gekocht hadden, ze hadden goed hun best gedaan. Ook dit werd een erg gezellige avond waarbij een ieder weer met drie andere cadeautjes naar huis ging. Iedereen was tevreden met zijn/haar cadeau's, behalve Tren die had graag wat andere cadeautjes gewild. It's all in the game!
Op zondag was er nog meer Sinterklaas plezier. Nu met Nederlands gezelschap, Jan en Corona. Geen gedichten erbij deze keer, maar het altijd leuke dobbelspel. Iedereen had drie cadeautjes gekocht. Ook Tren en Fleur hadden dit zelf gedaan zonder dat wij wisten wat ze gekocht hadden, ze hadden goed hun best gedaan. Ook dit werd een erg gezellige avond waarbij een ieder weer met drie andere cadeautjes naar huis ging. Iedereen was tevreden met zijn/haar cadeau's, behalve Tren die had graag wat andere cadeautjes gewild. It's all in the game!
Cookie exchange (03-12-2011)
Amerikanen verzinnen rare dingen. Vooral op het gebied van voedsel. Zo werd ik uitgenodigd voor een koekjes uitwisseling. Ik moest 72 zelf gebakken koekjes meenemen, daar draai ik m'n hand niet voor om! Er hing ook nog een thema aan deze exchange vast; December cookies. In Nederland zijn dat natuurlijk de speculaasjes. De kruiden voor de pumpkinpie (pompoentaart) kwamen aardig in de buurt, maar verder was er in heel El Paso niets te krijgen wat op speculaaskruiden leek. Gelukkig had de Aarlese MCD vooraad genoeg en was mijn moeder zo lief om een deel van die voorraad naar de U.S.A. op te sturen zodat ik met 72 mooie speculaas poppetjes op de exchange kon verschijnen.
De gastvrouw had werkelijk haar uitsterste best gedaan om het haar gasten naar de zin te maken. Maar de avond zelf vond ik een beetje kinderachtig, met spelletjes en zo. Het resultaat mocht er wel wezen, zo'n schaal met allemaal verschillende koekjes. Gelukkig had ik een hele goede rede om weer op tijd naar huis te gaan want ook wij kregen hier in El Paso Sinterklaas bezoek. Niets staat een oer Hollandse traditie in de weg! Maar wie moet al die koekjes nou opeten?
De gastvrouw had werkelijk haar uitsterste best gedaan om het haar gasten naar de zin te maken. Maar de avond zelf vond ik een beetje kinderachtig, met spelletjes en zo. Het resultaat mocht er wel wezen, zo'n schaal met allemaal verschillende koekjes. Gelukkig had ik een hele goede rede om weer op tijd naar huis te gaan want ook wij kregen hier in El Paso Sinterklaas bezoek. Niets staat een oer Hollandse traditie in de weg! Maar wie moet al die koekjes nou opeten?
Dagje Cloudcroft-White Sands (26-11-2011)
We besloten de Canadezen mee te nemen voor een rondje Cloudcroft en White Sands. Dit bleek uiteindelijk een bijzondere combinatie te worden met één bepaalde gelijkenis; wit!
Cloudcroft ligt wat hoger in de bergen op 2 uur rijden van El Paso vandaan. Het was daar -5 C en er lag al sneeuw. Brrrr, wel even wennen! Gelukkig scheen de zon en was het best aangenaam. De kinderen hebben heerlijk in de sneeuw gespeeld met hun slee om vervolgens een uur later (en 20 graden warmer) van de eveneens witte heuvels in White Sands af te glijden.
Ook Natangy heeft deze dag twee maal een witte neus opgelopen. Eerst in de sneeuw, daarna in het zand. Is deze foto nou in Cloudcroft of White Sands gemaakt?
Cloudcroft ligt wat hoger in de bergen op 2 uur rijden van El Paso vandaan. Het was daar -5 C en er lag al sneeuw. Brrrr, wel even wennen! Gelukkig scheen de zon en was het best aangenaam. De kinderen hebben heerlijk in de sneeuw gespeeld met hun slee om vervolgens een uur later (en 20 graden warmer) van de eveneens witte heuvels in White Sands af te glijden.
Ook Natangy heeft deze dag twee maal een witte neus opgelopen. Eerst in de sneeuw, daarna in het zand. Is deze foto nou in Cloudcroft of White Sands gemaakt?
Thanksgiving (24-11-2011)
Dit kennen we in Nederland niet! Thanksgiving wordt altijd gevierd op de derde donderdag van November.
Als je precies wilt weten wat Thanksgiving inhoud en waarom het gevierd wordt:Google! Het is te veel en te uitgebreid om op te noemen. De enige traditie op deze dag is eigenlijk het samen zijn met familie en/of vrienden om een traditionele Thanksgiving maaltijd te nuttigen. Deze maaltijd bestaat vaak uit kalkoen, mais, aardappelpuree en pompoen.
We werden door onze civiele sponsors, Debbie en Hector, uitgenodigd voor het Thanksgiving diner. Wat een hoeveelheid voedsel, maar wel onzettend lekker! Onze Canadese familieleden hadden "geluk" zij vieren eind oktober ook Thanksgiving in Canada en nu dus weer.
Ook op deze dag konden we nog heerlijk buiten zitten en hebben we zelfs nog een kolibrie gezien.
Als je precies wilt weten wat Thanksgiving inhoud en waarom het gevierd wordt:Google! Het is te veel en te uitgebreid om op te noemen. De enige traditie op deze dag is eigenlijk het samen zijn met familie en/of vrienden om een traditionele Thanksgiving maaltijd te nuttigen. Deze maaltijd bestaat vaak uit kalkoen, mais, aardappelpuree en pompoen.
We werden door onze civiele sponsors, Debbie en Hector, uitgenodigd voor het Thanksgiving diner. Wat een hoeveelheid voedsel, maar wel onzettend lekker! Onze Canadese familieleden hadden "geluk" zij vieren eind oktober ook Thanksgiving in Canada en nu dus weer.
Ook op deze dag konden we nog heerlijk buiten zitten en hebben we zelfs nog een kolibrie gezien.
Caroline 35 jaar (22-11-2011)
Heel raar om met je verjaardag gewoon lekker buiten in het zonnetje te kunnen zitten.......dat is zover ik weet nog nooit eerder voorgekomen. Ik had dan ook niet echt een jarig gevoel, alles was anders!
Ik had op de vrijdag voor mijn verjaardag al wat mensen uitgenodigd voor een culinair avondje, altijd gezellig. Op mijn verjaardag werd 's avonds ons favoriete Mexicaanse restaurantje weer aangedaan.
Maar volgend jaar drinken we, waarschijnlijk op een regenachtige dag, gewoon weer binnen koffie.
Ik had op de vrijdag voor mijn verjaardag al wat mensen uitgenodigd voor een culinair avondje, altijd gezellig. Op mijn verjaardag werd 's avonds ons favoriete Mexicaanse restaurantje weer aangedaan.
Maar volgend jaar drinken we, waarschijnlijk op een regenachtige dag, gewoon weer binnen koffie.
Bezoek uit.......Canada (21-11-2011 t/m 30-11-2011)
Je leest het goed! We krijgen dus niet alleen bezoek uit Nederland maar ook uit Canada. Een oom en tante van Johan die al meer dan 40 jaar in Canada wonen, wilden ons graag bezoeken. Na een lange rit van ongeveer 2900 km naar het Zuiden zijn zij veilig aangekomen in het " warme" El Paso. In Canada was het al -14C en dan is +20C erg aangenaam.
Tren en Fleur vroegen zich af of ze Engels of Nederlands tegen ome Jo en tante Marry Ann moesten praten. We hebben hen uitgelegd dat het niet uit maakt omdat deze mensen beide talen spreken. Het gaat waarschijnlijk gewoon vanzelf: er wordt over het algemeen Engels gesproken!
Tren en Fleur vroegen zich af of ze Engels of Nederlands tegen ome Jo en tante Marry Ann moesten praten. We hebben hen uitgelegd dat het niet uit maakt omdat deze mensen beide talen spreken. Het gaat waarschijnlijk gewoon vanzelf: er wordt over het algemeen Engels gesproken!
Reading and Writing (16-11-2011)
Lezen, lezen en nog eens lezen. Elke drie a vier weken werken we een boek uit van ruim 500 pagina’s en daar komt dan nog wat naslagwerk bij. Inmiddels ben ik alweer enkele weken met het tweede semester bezig. Dit semester staat in het teken van organisaties en leiderschap. Erg interessant, echter er wordt extreem veel informatie in veel te weinig lesuren verwerkt. De instructeurs zijn dan ook niet in staat om alles duidelijk uit te leggen, want de tijd is veel te kort. Dus, veel huiswerk. Naast het extreem veel leeswerk moet ik nog diverse “essays” schrijven en een aantal presentaties voorbereiden. Als ik al het huiswerk maak wat ik mee naar huis krijg, zou ik geen tijd meer hebben om te slapen. De Amerikanen klagen hier veel over, want zij volgen ook nog een civiele studie in hun eigen tijd. Op dit moment ben ik class-leader en vraag ik regelmatig aan de instructeur of hij wat gerichter kan aangeven wat we exact moeten lezen. Mijn Amerikaanse studiematen vinden dit erg prettig (wel apart dat ze het zelf niet durven te vragen, maar dat zit in hun cultuur), eerlijk gezegd doe ik dit vooral voor mezelf. Het meest leerzame voor mij is het schrijven van verschillende “Essays” en hier stop ik ook het meeste tijd in. Alles bij elkaar is het huiswerk dus erg veel maar als je het een beetje goed plant, is het best te doen. Gelukkig zitten we nu in het HOLIDAY SEASON. Lang weekend met Veteransday, Thanksgiving en binnenkort het kerstverlof.
Halloween (31-10-2011)
Halloween begon voor ons al op vrijdagavond. Op de parkeerplaats van de academie werd het "Trunk (kofferbak) or Treat" georganiseerd. Iedere klas, in totaal 37, had een eigen hoek ingericht. Meestal werd daarbij een auto, truck, caravan, camper of boot versierd in Halloween stijl. De kids konden vaak door de campers en caravans heen lopen om vervolgens de stuipen op het lijf gejaagd te worden. Aan het einde van de rit werden ze getroost met een snoepje.
Op maandag gingen de kids langs de deuren van de mooi versierde huizen hier in de wijk. Er waren veel mensen op straat en het zag er allemaal heel gezellig uit. Jammer voor Lé en Francien, zij konden het Halloween festijn net niet meer meemaken omdat hun vliegtuig die middag vertrok. Gelukkig hebben ze er op vrijdag nog wel wat van meegekregen.
Op maandag gingen de kids langs de deuren van de mooi versierde huizen hier in de wijk. Er waren veel mensen op straat en het zag er allemaal heel gezellig uit. Jammer voor Lé en Francien, zij konden het Halloween festijn net niet meer meemaken omdat hun vliegtuig die middag vertrok. Gelukkig hebben ze er op vrijdag nog wel wat van meegekregen.
Roadtrip Tucson, Arizona (21-10-2011 t/m 23-10-2011)
Op 5 uur rijden van El Paso ligt de stad Tucson. Tucson is de op één na grootste stad van de staat Arizona. Arizona ligt noord-west van Texas. We hebben deze staat nog niet eerder bezocht. We verblijven op de airforce base in de stad. Raar maar waar, ze hebben daar een heus hotel op de basis. Het bijzondere van deze basis is dat er een opslag aanwezig is van wel 4000 vliegtuigen. Bijzonder om te zien. Op zaterdag beginnen we aan een tocht naar de top van de Mount Lemmon. Amazing, zouden de Amerikanen zeggen. Een lange slingerweg naar boven (ongeveer 40 km) voert ons door diverse klimaat zones, heel appart. We beginnen tussen verbazingwekkende grote en hoge Saguaro cactussen, dan lage groene begroeing, daarna rotsformaties, nog wat dennebossen om vervolgens te eindigen in een mooi gekleurd herfstachtig loofbos. We waren blij dat we hier nog wat van de herfstkleuren te zien kregen want in El Paso zijn de blaadjes die er zijn, nog allemaal groen! Na een wandeling op de top zijn we weer via dezelfde mooie weg afgedaald om vervolgens het centrum van Tucson te verkennen, niets bijzonders maar je moet er toch geweest zijn.
Op zondag hebben we op de terugweg het o zo bekende western plaatsje Tombstone bezocht, het decor van diverse films. Heel druk, maar het levert wel weer mooie plaatjes op. Mensen die daar wonen lopen in de mooiste kleren rond, alsof er in al die jaren niets veranderd is.
Een paar mijl verderop lunchen we in Bisbee, een oud mijnwerkersdorp. Vanaf Bisbee rijden we over de meest zuidelijke weg van Amerika terug naar El Paso. We rijden kilometers langs de Mexicaanse grens zonder heel veel andere auto's tegen te komen. Ook hier weer voldoende border patrol. Een heel uitgestrekt gebied dat er prachtig uitziet wanneer de zon onder gaat.
Op zondag hebben we op de terugweg het o zo bekende western plaatsje Tombstone bezocht, het decor van diverse films. Heel druk, maar het levert wel weer mooie plaatjes op. Mensen die daar wonen lopen in de mooiste kleren rond, alsof er in al die jaren niets veranderd is.
Een paar mijl verderop lunchen we in Bisbee, een oud mijnwerkersdorp. Vanaf Bisbee rijden we over de meest zuidelijke weg van Amerika terug naar El Paso. We rijden kilometers langs de Mexicaanse grens zonder heel veel andere auto's tegen te komen. Ook hier weer voldoende border patrol. Een heel uitgestrekt gebied dat er prachtig uitziet wanneer de zon onder gaat.
Vliegshow (21-10-2011)
Gewoon boven ons huis! Deze waaghalzen oefenen voor de vliegshow die in het weekend plaatsvindt in de buurt van het militaire vliegveld bij ons op de kazerne. Dit zijn jongens van de Navy. Aangezien wij het weekend in Tucson zitten kunnen we nu alvast alle kunsten bewonderen. Maar wat een lawaai!
Als je de piloten gewoon in de cockpit ziet zitten, kun je je voorstellen hoe laag die lui vliegen.
Geeft niet, het levert mooie plaatjes op. Onvoorstelbaar hoe dicht ze bijelkaar vliegen en dan vervolgens ook nog in super strakke lijnen op steeds dezelfde afstand van elkaar, ongeloofelijk!
Als je de piloten gewoon in de cockpit ziet zitten, kun je je voorstellen hoe laag die lui vliegen.
Geeft niet, het levert mooie plaatjes op. Onvoorstelbaar hoe dicht ze bijelkaar vliegen en dan vervolgens ook nog in super strakke lijnen op steeds dezelfde afstand van elkaar, ongeloofelijk!
Gezamelijke lunch (19-10-2011)
Tren en Fleur nuttigen hun lunch iedere dag op school. Iedere woensdag mogen ouders en familieleden mee lunchen. Nu dat opa en oma er zijn mag deze lunch afspraak zeker niet gemist worden. We nemen onze eigen boterhammen mee want de school lunch stelt niet veel voor.
Tren en Fleur vinden het altijd erg fijn en gezellig wanneer ze samen met ons kunnen lunchen.
Tren en Fleur vinden het altijd erg fijn en gezellig wanneer ze samen met ons kunnen lunchen.
Thais koken (13-10-2011)
We worden voor heel veel dingen uitgenodigd, maar hiervoor heb ik toch zelf de stoute schoenen aangetrokken. In juli hebben wij Jume leren kennen. Jume is een Thaise vrouw die nu al weer heel wat jaren in de USA woont omdat zij getrouwd is met een Amerikaan (Glenn, die toevallig ook invalkracht is op de school van Tren en Fleur). Jume was helemaal door het dolle heen toen ze hoorde dat mijn broer een relatie heeft met een Thais meisje. Het contact was gelegd. Ik heb haar gevraagd of ik een keer met haar mocht koken. Ik ben al aardig thuis in de Indonesische keuken maar ik vond dat mijn verzameling Thaise recepten wel wat uitgebreid mocht worden. Ik heb samen met Francien, Jume, Jume's zus en nog wat vriendinnen van Jume een heerlijk lunch bereid. Koken in gezelschap blijft leuk en ik moet toch wat, nu ik m'n eigen kookclubje moet missen.
Bezoek uit Nederland (12-10-2011 t/m 31-10-2011)
Daar zijn ze weer. Francien en Lé logeren de komende 3 weken bij ons in huis. Ze hadden ons in San Antonio al eens opgezocht maar zij wilden ons optrekje in El Paso uiteraard ook eens van dichtbij bekijken.
Ze genieten hier iedere dag van het zonnetje en de stralende blauwe lucht. Iets wat in Nederland duidelijk niet het geval is!
(Foto: White Sands)
Ze genieten hier iedere dag van het zonnetje en de stralende blauwe lucht. Iets wat in Nederland duidelijk niet het geval is!
(Foto: White Sands)
Kids marathon (08-10-2011)
14.000 mensen zaten er op de tribune van het atletiek stadion in El Paso. Deze dag stond in het teken van gezondheid; beweging en goede voeding. Tja, ik moet helaas toegeven dat behoorlijk wat Amerikanen daar nog wel wat voorlichting in kunnen gebruiken. Vanuit de basisscholen in El Paso en omstreken werd het hele evenement gepromoot en dat was dus met 14.000 bezoekers wel geslaagd.
Het evenement in het atletiek stadion stond in het teken van het afleggen van het eerste gedeelte van een marathon. Alle kinderen die daar op dat moment waren beloofden in ongeveer drie maanden tijd in totaal de afstand van een marathon af te leggen. Wandelen telt ook.........! Wij zijn benieuwd. Uiteindelijk renden alle kinderen en ouders de eerste kwart mijl op de atletiek baan. Ja, je leest het goed een kwart mijl! Tjonge wat een afstand. De rest van de afstand moeten we dus de komende maanden afleggen om vervolgens een medaille te krijgen. Ik ga ze niet zelf tellen maar vraag me af of er dan weer 14.000 mensen aanwezig zullen zijn.
Het evenement in het atletiek stadion stond in het teken van het afleggen van het eerste gedeelte van een marathon. Alle kinderen die daar op dat moment waren beloofden in ongeveer drie maanden tijd in totaal de afstand van een marathon af te leggen. Wandelen telt ook.........! Wij zijn benieuwd. Uiteindelijk renden alle kinderen en ouders de eerste kwart mijl op de atletiek baan. Ja, je leest het goed een kwart mijl! Tjonge wat een afstand. De rest van de afstand moeten we dus de komende maanden afleggen om vervolgens een medaille te krijgen. Ik ga ze niet zelf tellen maar vraag me af of er dan weer 14.000 mensen aanwezig zullen zijn.
Studie druk neemt toe (04-10-2011)
Al mijn voorgangers hadden me verteld dat de studie druk tot de kerst hoog is. Tot enkele weken geleden viel het erg mee, maar vorige week hebben ze op de academie de kraan met opdrachten opengedraaid. Op dit moment krijg ik les over politieke beslissingen op strategisch en operationeel niveau. Elke dag moet ik ruim 100 bladzijden lezen en voor het eind van de maand moet ik drie essays schrijven, een presentatie geven en nog een examen doen. Johan moet dus heel veel lezen en heel veel schrijven. Groepsopdrachten moeten we soms 's avonds maken. Ondanks dat ik hierop was voorbereid geeft dit toch een behoorlijke druk. Stress is misschien een beter woord.
Marriage Retreat (30-09-2011 t/m 02-10-2011)
Dit weekend zijn we naar een marriage retreat in Ruidoso in de staat New Mexico geweest.
Een geheel verzorgd weekend door het Amerikaanse leger.......daar maken we graag gebruik van.
Het was echter geen weekend waarin we geheel ons eigen plan konden trekken. Het weekend stond in het teken van de "languages of love". Terwijl de kinderen naar de kinderopvang gingen (Tren noemde het de gevangenis, hij mocht niet alleen naar de WC bang dat ze hem kwijt raakte) zaten de volwassenen bij elkaar samen met een soort kapelaan. We kregen als het ware een soort voorlichting/les om elkaar als echtpaar (nog) beter te begrijpen. Je kunt je misschien wel voorstellen dat wanneer Amerikaanse militairen om de haverklap een jaar worden uitgezonden, het scheidingspercentage binnen deze groep erg hoog is. Zo'n retreat is dan wel op z'n plaats en daar wil het Amerikaanse leger graag in investeren, prima! Natuurlijk hadden we wel wat vrije tijd en dat hebben we ingevuld met mooie wandelingen, winkeltjes kijken en op het terras van onze hotelkamer zitten om een biertje te drinken. Wij Hollanders (Peter, rechts op de foto heeft ook Nederlandse genen en dat is geen grapje) zouden geen Hollanders zijn zonder zelf meegebrachte blikjes bier en flessen wijn. Het was dan wel niet zo warm als in El Paso, maar zo'n ijskoud biertje smaakte prima op het terras in het fijne nazomer zonnetje van Ruidoso. Wij hebben dus weer een heerlijk weekend achter de rug ondanks dat de lessons in love voor ons niet echt nodig waren, vonden we zelf!
Een geheel verzorgd weekend door het Amerikaanse leger.......daar maken we graag gebruik van.
Het was echter geen weekend waarin we geheel ons eigen plan konden trekken. Het weekend stond in het teken van de "languages of love". Terwijl de kinderen naar de kinderopvang gingen (Tren noemde het de gevangenis, hij mocht niet alleen naar de WC bang dat ze hem kwijt raakte) zaten de volwassenen bij elkaar samen met een soort kapelaan. We kregen als het ware een soort voorlichting/les om elkaar als echtpaar (nog) beter te begrijpen. Je kunt je misschien wel voorstellen dat wanneer Amerikaanse militairen om de haverklap een jaar worden uitgezonden, het scheidingspercentage binnen deze groep erg hoog is. Zo'n retreat is dan wel op z'n plaats en daar wil het Amerikaanse leger graag in investeren, prima! Natuurlijk hadden we wel wat vrije tijd en dat hebben we ingevuld met mooie wandelingen, winkeltjes kijken en op het terras van onze hotelkamer zitten om een biertje te drinken. Wij Hollanders (Peter, rechts op de foto heeft ook Nederlandse genen en dat is geen grapje) zouden geen Hollanders zijn zonder zelf meegebrachte blikjes bier en flessen wijn. Het was dan wel niet zo warm als in El Paso, maar zo'n ijskoud biertje smaakte prima op het terras in het fijne nazomer zonnetje van Ruidoso. Wij hebben dus weer een heerlijk weekend achter de rug ondanks dat de lessons in love voor ons niet echt nodig waren, vonden we zelf!
Oktoberfest (17-09-2011)
Tjonge wat een feest, volgend jaar weer! Er zijn al heel veel mensen die onze foto's op faceboek en filmpjes op you tube gezien hebben. De foto's vallen zeker onder de categorie "Een beetje fout.....maar wel leuk". Genoeg vrouwen met voldoende Holz für die Hütte en mannen in strakke lederhosen! We hebben gedaan wat je op een feest als dit hoort te doen, niet meer en niet minder; bier drinken uit van die grote, zware, onhandige pullen, een echte Beierse maaltijd naar binnen werken, ouwehoeren en dansen op de dansvloer en tafels. Omdat het feest al om 18:00 uur was begonnen waren vooral de Amerikanen (die kunnen niet drinken) rond middernacht goed dronken. Wij hadden nog wel even door willen gaan maar om 24:00 was het toch echt afgelopen.
Dagje Mesilla (10-09-2011)
Deze dag waren we samen met onze civiele sponsors, Debbie en Hector, op pad. Twee mooie mensen! Het eind doel voor deze dag was Mesilla, een leuk gezellig dorpje in de staat New Mexico. Op de route naar Mesilla hadden Debbie en Hector echter diverse tussenstops gepland. Het was alleen jammer dat we geen BOB bij ons hadden...... ze namen ons mee naar een wijngaard voor een klein proeverijtje, altijd goed. De volgende stop betrof een bar die er van buitenaf niet echt aantrekkelijk uit zag, maar binnen was het één groot feest. De meeste bezoekers waren bikers (motorrijders). Het was 4 uur 's middags en aan de tafel naast ons streken 4 vrouwen neer (toch wel 50 en 60 +) die het op een zuipen zette. De literse flessen bier werden zonder pardon in een mum van tijd leeg gedronken. Hier gaan we nog een keer terug met BOB. De volgende stop betrof een winkel in een pecannoten plantage. Alleen de weg er naar toe al was fantastisch. Kilometerslange wegen door de groene pecannoten plantages, geweldig! We hebben een film gekeken over de oogst en de verwerking van de noten en uiteraard ook wat geproefd. Erg lekker maar ook erg duur.
Uiteindelijk, helaas net voor sluitingstijd van de vele leuke winkeltjes, bereikten we Mesilla. Na een heerlijke en gezellige maaltijd in restaurant "La Posta" werd weer koers gezet naar het thuisfront. Weer een bijzondere dag.
Uiteindelijk, helaas net voor sluitingstijd van de vele leuke winkeltjes, bereikten we Mesilla. Na een heerlijke en gezellige maaltijd in restaurant "La Posta" werd weer koers gezet naar het thuisfront. Weer een bijzondere dag.
Award of appreciation (06-09-2011)
Vorige maand hebben we de FBI ondersteund met een aantal internationals. Op deze dag was een aantal gemeente functionarissen en politiechefs uit diverse regio's aanwezig. Door onze bijdrage hebben we de USASMA en daarmee ook de US Army positief vertegenwoordigd. Hiervoor heeft de commandant van de USASMA vanuit de gemeente van El Paso erkenning gekregen en daarvoor heeft hij ons een "Certificate of Appreciation" gegeven. Tijdens een officiële ceremonie werd de award aan ons uitgereikt.
Fleur 8 jaar (05-09-2011)
"Lang zal ze leven", "Happy birthday to you" en " I feliz cumpleanos" klinken om de beurt door de woonkamer. Dat is het resultaat als je met gasten van verschillende nationaliteiten een verjaardag viert (en dan zijn we eigenlijk de Duitse variant nog vergeten). Uiteraard hebben we onze familie en vrienden uit Nederland gemist, maar met al die nieuwe gasten was het er niet minder gezellig op. Fleur heeft een super leuke dag gehad, een dag om nooit meer te vergeten! Maar volgend jaar wordt haar verjaardag gewoon weer in Aarle-Rixtel gevierd.
El Paso Miners tegen New York Seawolves (03-09-2011)
Het American Football seizoen is begonnen. Uiteraard waren wij van de partij bij de openingswedstrijd. Het Team van de UTEP Miners (UTEP: University of Texas at El Paso) speelde thuis. De naam "Miners" komt van vroeger toen er nog een school huisveste voor de mijnwerkers, tegenwoordig is het de universiteit van El Paso met ruim 24.000 studenten.
Wij hebben net als heel veel andere Amerikanen eerst een traditioneel "Tailgate dinner" genuttigd. Oftewel op z'n Hollands uit de kofferbak van de auto eten. We hebben het beschaafd gehouden met wat broodjes daar waar diverse Amerikanen complete BBQ's hadden meegesjouwd. Om 19.00 uur was de aftrap en vervolgens duurde het spectakel ruim drie uur. Gedurende de hele wedstrijd was er amusement door cheerleaders, een dansgroep en een fanfare van ruim 100 man. De Miners stonden bijna de hele wedstrijd achter en wisten de winst in de verlenging naar zich toe te halen. Dit zorgde weer voor de nodige feestvreugde in de 52.000 zitplaatsen tellende Sunbowl. Dit stadion is erg fraai is gebouwd tussen de bergen en rotsen. Net als het Nederlandse voetbal is ook het team van de UTEP in het oranje gekleurd, hadden wij effe geluk m.b.t de juiste kleur accesoires.
Wij hebben net als heel veel andere Amerikanen eerst een traditioneel "Tailgate dinner" genuttigd. Oftewel op z'n Hollands uit de kofferbak van de auto eten. We hebben het beschaafd gehouden met wat broodjes daar waar diverse Amerikanen complete BBQ's hadden meegesjouwd. Om 19.00 uur was de aftrap en vervolgens duurde het spectakel ruim drie uur. Gedurende de hele wedstrijd was er amusement door cheerleaders, een dansgroep en een fanfare van ruim 100 man. De Miners stonden bijna de hele wedstrijd achter en wisten de winst in de verlenging naar zich toe te halen. Dit zorgde weer voor de nodige feestvreugde in de 52.000 zitplaatsen tellende Sunbowl. Dit stadion is erg fraai is gebouwd tussen de bergen en rotsen. Net als het Nederlandse voetbal is ook het team van de UTEP in het oranje gekleurd, hadden wij effe geluk m.b.t de juiste kleur accesoires.
Lange dagen in het Auditorium (01-09-2011)
Om 5 uur gaat de wekker, vlug tanden poetsen en het sportpak aan, want om 05.30 uur begint de PRT (Physical Readiness Training, oftewel ochtend sport). De Amerikanen doen de fitness oefeningen exercitie gewijs. Dat wil zeggen dat ik goed moet opletten, want volgende week moet ik een sportles verzorgen. Na het sporten is het vlug naar huis om vervolgens naar de academy te gaan. Deze week heb ik een "Master Resiliency Training" gevolgd. Dit is een training over mentale weerbaarheid i.r.t. karakter eigenschappen en deze duurde drie dagen lang van 07.50 tot 17.00 uur. De week werd afgesloten met een safty-day. Hierbij worden de hele dag presentaties gegeven over; don't drink and drive, suicide, veiligeheid in het verkeer etc. Onderwerpen die bij ons onder verantwoordelijkheid van de overheid vallen, zijn hier een verantwoordelijkheid van het leger zelf. De laatste spreker waarschuwde ons nog voor het lokale verkeer: "er zijn veel idioten op de wereld en 90% hiervan rijdt rond in El Paso".
Eerste schooldag Tren & Fleur (22-08-2011)
Om 07.45 uur lopen we met tassen vol schoolspullen met z'n allen naar Milam Elementary School om Tren en Fleur weg te brengen, want om 08.00 uur begint de juffrouw de regels uit te leggen. Er wordt niet eerst gevraagd of de vakantie leuk was, maar er wordt duidelijk verteld wat er van de kinderen wordt verwacht en wat vooral niet mag. Ook worden de consequenties bij mogelijk wangedrag verteld. Dag 1 op school is begonnen. Fleur moet meteen al een vragen lijst invullen en ineens is ze wat stiller dan dat we van haar gewend zijn. De schooltijden zijn van 07.55 uur t/m 15.15 uur en tussen de middag hebben ze 35 minuten pauze. Tren en Fleur moeten na een vakantie van bijna vijf maanden weer even wennen aan het ritme. Toen we ze gingen ophalen antwoordde Tren op de vraag hoe het geweest was: "Dit wordt een lang jaar, papa". Gelukkig heeft hij ook nog leuke herinneringen aan de eerste schooldag.
Silver City - Lake Roberts (20 t/m 21-08-2011)
’s Ochtens om 07.30 uur gaan we op pad naar Silver City, New Mexico. Een stadje dat zijn naam te danken heeft aan de vroegere mijnbouw op zoek naar, je raadt het al, zilver! In het stadspark schijnt een show te zijn met oude Amerikaanse auto’s, en niets is minder waar. Om het park heen staan ruim 100 oude, mooi opgeknapte, fel gekleurde Amerikaanse auto’s. Leuk om even te zien en te bekijken.
De lunch wordt in alle rust genuttigd in het nabij gelegen Gila (uitgesproken als: Hie-la) National Forest, wat een stilte en wat een uitgestrekt groen gebied met hele aparte ronde rotsformaties. s’Middags moet de bezienswaardigheid van het Gila National Forest bezocht worden: de Gila Cliff Dwellings, rotswoningen van 700 jaar oud. Onze Tren vraagt de gids het hemd van het lijf! We vervolgen onze route door het uitgestrekte gebied naar lake Roberts, naar onze prachtige stacaravan die we voor een nacht gehuurd hebben. Op de foto zag het er mooier uit, zeg maar! Het meer is mooi maar niet om in te zwemmen; alleen vissen en roeien is toegestaan. Aangezien het regent is zwemmen ook geen optie. Ter compensatie bezoeken we ‘s avonds de hotsprings. Natuurlijke warmwaterbronnen waar je ook heerlijk in kunt zitten als het regent, lekker hoor! En dan wordt het donker. Je kunt je voorstellen dat er in zo’n uitgestrekt natuur gebied van enkele miljoenen are nauwelijks licht is
’s nachts. De sterrenhemel is onbeschrijfelijk mooi, zo mooi dat we er uren naar kunnen kijken. De volgende ochtend bezoeken we de kopermijn in Santa Rita. Een heel groot gat waar men al 200 jaar naar koper aan het graven is. We kunnen het alleen vanaf een bepaald punt bekijken, niet bezoeken dus. Vervolgens staat de “City of Rocks” op het programma; een paar honderd hele grote keien bij elkaar in een kaal uitgestrekt gebied. Zomaar in het niets, erg grappig! Nadat we een echte Amerikaanse vette hap bij de Mc Donalds naar binnen hebben gewerkt rijden we weer richting El Paso. We kijken terug op een mooi weekend waarin we toch weer effe 745 km hebben gereden.
De lunch wordt in alle rust genuttigd in het nabij gelegen Gila (uitgesproken als: Hie-la) National Forest, wat een stilte en wat een uitgestrekt groen gebied met hele aparte ronde rotsformaties. s’Middags moet de bezienswaardigheid van het Gila National Forest bezocht worden: de Gila Cliff Dwellings, rotswoningen van 700 jaar oud. Onze Tren vraagt de gids het hemd van het lijf! We vervolgen onze route door het uitgestrekte gebied naar lake Roberts, naar onze prachtige stacaravan die we voor een nacht gehuurd hebben. Op de foto zag het er mooier uit, zeg maar! Het meer is mooi maar niet om in te zwemmen; alleen vissen en roeien is toegestaan. Aangezien het regent is zwemmen ook geen optie. Ter compensatie bezoeken we ‘s avonds de hotsprings. Natuurlijke warmwaterbronnen waar je ook heerlijk in kunt zitten als het regent, lekker hoor! En dan wordt het donker. Je kunt je voorstellen dat er in zo’n uitgestrekt natuur gebied van enkele miljoenen are nauwelijks licht is
’s nachts. De sterrenhemel is onbeschrijfelijk mooi, zo mooi dat we er uren naar kunnen kijken. De volgende ochtend bezoeken we de kopermijn in Santa Rita. Een heel groot gat waar men al 200 jaar naar koper aan het graven is. We kunnen het alleen vanaf een bepaald punt bekijken, niet bezoeken dus. Vervolgens staat de “City of Rocks” op het programma; een paar honderd hele grote keien bij elkaar in een kaal uitgestrekt gebied. Zomaar in het niets, erg grappig! Nadat we een echte Amerikaanse vette hap bij de Mc Donalds naar binnen hebben gewerkt rijden we weer richting El Paso. We kijken terug op een mooi weekend waarin we toch weer effe 745 km hebben gereden.
FBI dag (19-08-2011)
De FBI in El Paso organiseerde een feestdag met een internationaal tintje. Doordat enkele FBI leden connecties hadden met de USASMA werd aan de internationale studenten gedacht. Met 6 verschillende landen hebben we elk wat typische gerechten van het land bereid. Een korte presentatie over ons land mocht natuurlijk niet ontbreken. Wij hadden erwtensoep en poffertjes gemaakt, typisch Nederlands! De andere deelnemende landen waren; Australië, Kroatië, Slovenië, Duitsland en Colombia. Er waren diverse politie korpsen vertegenwoordigd en uiteraard moest er even geposeerd worden met de lokale sheriff. We hebben met z'n allen de USASMA erg goed vertegenwoordigd, dus ook zij zijn erg tevreden. Het draait hier toch vaak om de "community goodwill".
Kennis maken en afscheid nemen (18-08-2011)
Deze week is de Sergeant Major Course officieel van start gegaan. Vanaf nu zit ik met 14 Amerikanen in de klas en zijn we begonnen met de introductie en kennismaking. Na een imposante opening is de opleiding waarvoor ik ben gekomen definitief begonnen. Het is wel even wennen, want ik zit niet meer met de internationals in een groep en de Amerikanen spreken elk op hun beurt hun eigen accent.
Deze week stond ook in het teken van rouw bij IMSO, want Mr. Artiro Salsido (een van de vijf medewerkers) is overleden. Na een kerkdienst is hij tijdens een indrukwekkende ceremonie met militaire eer begraven op het kerhof van Fort Bliss.
Deze week stond ook in het teken van rouw bij IMSO, want Mr. Artiro Salsido (een van de vijf medewerkers) is overleden. Na een kerkdienst is hij tijdens een indrukwekkende ceremonie met militaire eer begraven op het kerhof van Fort Bliss.
Wonen naast de gevaarlijkste stad ter wereld (11-08-2011)
El Paso grenst aan Cuidad Juárez. De Mexicaanse stad waar we regelmatig voor worden gewaarschuwd. We moeten er vooral niet naar toe gaan; het is sinds enkele jaren de gevaarlijkste stad ter wereld! Al tientallen jaren zijn diverse drugskartels actief in deze stad waardoor het er nooit echt veilig is geweest. Sinds de economische crisis van ruim 4 jaar geleden is de werkloosheid toegenomen en hiermee ook de straatbendes. De drugskartels zijn destijds begonnen om de straatbendes in te huren om mensen te vermoorden. De leden van deze straatbendes zijn erg geweldadig en zijn variërend van 14 tot 20 jaar oud. Door de aanhoudende Mexicaanse werkloosheid nemen de straatbendes toe en daarmee dus ook het geweld. Ondernemers worden bijvoorbeeld afgeperst met dreigementen dat hun familieleden worden gekidnapt als er niet wordt betaald. Zodra bendeleden de indruk krijgen dat iemand geld heeft, is de kans erg groot dat deze persoon wordt doodgeschoten voor zijn of haar geld. Het maakt niet uit of het avond is of gewoon overdag op de parkeerplaats van de supermarkt. Dit alles maakt het dus onmogelijk voor mensen buiten Mexico om de stad Juárez te bezoeken. Ook de Amerikaanse politie kan weinig invloed uitoefenen, omdat ze niet weten wie er van de Mexicaanse collega’s te vertrouwen is. Kortom corruptie ten top. Het is dan ook erg bijzonder om in El Paso (veiligste stad van de VS) te wonen terwijl je op veel plaatsen slechts tien meter van Juárez verwijderd bent. De grens tussen Juárez en El Paso bestaat uit de rivier de Rio Grande, een ijzeren hekwerk en ruim 5000 man Borderpatrol.
Bezoek uit Nederland (10-08-2011 t/m 24-08-2011)
Vandaag Caroline's nicht, Mieke, en haar man, Arjen, van het vliegveld opgehaald. Het is voor ons iedere keer weer leuk en bijzonder om bezoek uit eigen land te mogen ontvangen.
We wonen op slechts 10 minuten rijden van het vliegveld en dat is natuurlijk ideaal!
Onze gasten hebben hier in ieder geval een goed weer garantie, veel meer dan dat heb je waarschijnlijk ook niet nodig als je net uit dat natte kikkerlandje komt! Toch staan er een paar leuke dingen op het programma voor de komende twee weken. Buiten dat wordt er lekker gelaxed op het terras in de schaduw, met een lekker koud biertje (alcohol vrij voor Mieke) naast de bbq.
We wonen op slechts 10 minuten rijden van het vliegveld en dat is natuurlijk ideaal!
Onze gasten hebben hier in ieder geval een goed weer garantie, veel meer dan dat heb je waarschijnlijk ook niet nodig als je net uit dat natte kikkerlandje komt! Toch staan er een paar leuke dingen op het programma voor de komende twee weken. Buiten dat wordt er lekker gelaxed op het terras in de schaduw, met een lekker koud biertje (alcohol vrij voor Mieke) naast de bbq.
El Paso Jail (08-08-2011)
Vandaag ben ik met de academy naar de sherrifs department geweest. Hier worden mensen in de gevangenis vast gehouden totdat hun zaak voorkomt. De zaken varieren van te hard rijden tot meervoudige moord. In El Paso zitten vandaag 1326 gevangenen vast welke wachten om veroordeel te worden. We kregen een rondeiding door deze gevangenis. Aan de kleur van hun overall kun je zien hoe gevaarlijk de gevangenen zijn. De Amerikanen doen er niet moeilijk over om bepaalde dingen gewoon te laten zien. In Nederland mag je geen "aapjes kijken", dat is hier niet zo'n probleem. We begonnen bij het inchecken van een gevangene, waar ze hun celpakket krijgen. Een overall, een paar stoffen gympies, een deken, een matrasovertrek, een mini tandenborstel (zodat er geen wapen van wordt gemaakt), doorzichtige tandpasta (zodat er niets in kan worden verstopt) en een rol toilet papier. Afhankelijk van de kleur overall komen ze met 12, 6 of alleen in een cel te zitten. De cellen hebben een gezamenlijk ruimte waar tv gekeken kan worden en waar een picknick tafel op een betonnen vloer is vast geschroeft. Het ziet er daadwerkelijk net zo sober uit als in de film. Het eten kost 50 cent per maaltijd, dus dan kun je zelf wel invullen hoe smakelijk deze is. Na een tijdje rondlopen kwamen we in een ruimte waar de gevangenen zitten welke ruzie hebben gemaakt, hier kunnen ze afkoelen werd ons verteld. Nee, geen isoleercel want het is geen straf. Ze moeten alleen effe afkoelen. Erg bijzonder om door een klein raampje oog in oog te staan met een crimineel. Aan hun tatoes (meestal zelfgemaakt) en hun blik in de ogen kun je al zien dat ze gevaarlijk zijn, maar onze tourgids maakte er net zo makkelijk grapjes over. Uiteindelijk zijn we naar het zwaarst bewaakte gedeelte gegaan. Het voelt erg vreemd om daar te staan. De gevangenen roepen, gillen en maken gabaren naar ons. Ook voor hen is het aapjes kijken. In deze cellen zitten ook criminelen van de Drugs Cartels. Ik heb respect voor de medewerkers van de gevangenis.
De gevangenen kunnen een keer per week 20 minuten bezoek krijgen. Ook dit is exact zoals wij dat uit de film kennen, een afgesloten hok met een telefoon en aan de andere kant van het dik gewapend glas een telefoon voor het bezoek. Kortom een erg indrukwekkende excursie en nu weet ik zeker dat je hier beter buiten de gevangenis kunt blijven.
De gevangenen kunnen een keer per week 20 minuten bezoek krijgen. Ook dit is exact zoals wij dat uit de film kennen, een afgesloten hok met een telefoon en aan de andere kant van het dik gewapend glas een telefoon voor het bezoek. Kortom een erg indrukwekkende excursie en nu weet ik zeker dat je hier beter buiten de gevangenis kunt blijven.
Diablos vs. Cats (05-08-2001)
Na de spectaculaire basketbal wedstrijd eerder dit jaar in San Antonio zijn we nu naar een baseball game gaan kijken. De El Paso "Diablos" speelden thuis tegen de Forth Word "Cats". Op het eerste oog een erg statisch spel waarin weinig lijkt te gebeuren. Gelukkig hadden we wat ervaren Amerikanen bij ons die de tactiek van het spel en de vreemde gebaren die door de coach worden gemaakt, uitlegden. Verder is het fantastisch om te zien hoe ontzettend gezinsvriendelijk alles op en rond het stadion is georganiseerd. Veel mensen nemen hun kinderen mee, want er staan een paar springkussens, een zwembad en regelmatig worden er T-shirts en baseball ballen het publiek in gegooid. Een erg ontspannen en leuke sfeer. Na drie en een half uur spelen ging de winst naar de DIABLOS.
Schoolspullen (30-07-2011)
We hebben een gedetailieerde lijst gekregen waarop precies staat wat we aan schoolspullen voor Tren en Fleur moeten kopen. Even snel naar de winkel om alles te kopen is ons niet gelukt, het koste ons het nodige speurwerk om alles te vinden. Na twee uur winkelen en $200 armer konden we naar huis. Af en toe keken we elkaar raar aan als we de lijst bekeken; 800 vellen schrijfpapier, 48 potloden, 8 tubes lijm, 2 potten handsanitiser, 2 dozen tissue's, 4 roze gummen, 2 dozen kleenex enzovoort, zijn hier de normaalste zaak van de wereld om. Het moet niet gekker worden!
Baseball-camp (25 t/m 29-07-2011)
Op maandag om 08.00 uur stapt Tren in de bus. Het Baseball summer-camp is begonnen en kort daarna vliegen de ballen, die met 55 mijl per uur uit de machine worden geschoten, bij Tren om de oren. Gewapend met een helm op zijn hoofd en een baseball-bat in zijn handen probeert Tren de ballen te raken en het lukt hem nog aardig ook. Tijdens het oefenen met gooien en vangen moet je vijf puch-ups maken als je mist. Na een week komt Tren dan ook behoorlijk afgetraind thuis, want na al die push-ups groeien de spieren wel. Al met al een erg leuke week voor Tren, waarbij hij nieuwe vrienden heeft gemaakt en een typische Amerikaanse sport heeft beoefend.
Hike Franklin Mountains (23-07-2011)
Als je om 05:15 uur opstaat kun je om 6:30 uur beginnen aan een prachtige wandeling in de Franklin Mountains. Dit, ondanks de droogte, prachtige berggebied ligt op slechts 20 minuten rijden van ons huis. Als je een tocht wilt lopen met niet al teveel ontberingen dan moet je op tijd beginnen zodat je lekker in de schaduw kunt lopen/klauteren. 's Morgensvroeg zijn de kleuren in de natuur het mooist vanwege de opkomende zon. Onze viervoeter vindt dit net als haar baasjes toch ook wel het leukste wat er is, mits er maar een stok o.i.d. in het spel is (zie fotoboek 1 El Paso/Franklin Mountains).
Onze Duitse vrienden wilden ook graag met de familie Schers op stap, hoe meer zielen ........
De parkwachter waarschuwde ons ook nog voor ratelslangen........we hebben er geen gezien!
Uiteindelijk zijn we een uur of 3 onderweg geweest, een wandeling met af en toe best steile stukjes en verre uitzichten over de stad en de staat New Mexico, blijft mooi!
Onze Duitse vrienden wilden ook graag met de familie Schers op stap, hoe meer zielen ........
De parkwachter waarschuwde ons ook nog voor ratelslangen........we hebben er geen gezien!
Uiteindelijk zijn we een uur of 3 onderweg geweest, een wandeling met af en toe best steile stukjes en verre uitzichten over de stad en de staat New Mexico, blijft mooi!
International (Amerikaans) weekend (17-07-2011)
Een internationaal weekend op Amerikaanse wijze. Zaterdagavond stond er een BBQ voor alle buitenlandse studenten (internationals) op het programma. Iedereen had een gerecht uit z'n eigen land meegenomen. Erg bijzonder en lekker natuurlijk maar het was helaas onmogelijk om 30 verschillende gerechten te proeven. Dit was de eerste keer dat de gezinnen van alle internationals bij elkaar waren, het was een zeer gekleurd gezelschap. Een geslaagde avond, want nieuwe mensen ontmoeten is wel aan ons besteed.
Op de kazerne was tevens een groot rockconcert gaande die avond. Dus na de BBQ met de internationals moesten we daar uiteraard ook nog even ons gezicht laten zien. Dit concert werd afgesloten met, jawel, een spectaculair vuurwerk (zal hier wel niet zo duur zijn!!). Vervolgens hebben we op zondag met een deel van hetzelfde gezelschap als de avond ervoor, aan een "Baseball clinic" deel genomen. Eigenlijk net als vroeger op school, tijdens de gym honkballen. Na wat instructies en oefenen werd er fanatiek gespeeld en niet iedereen heeft het er zonder schaafwonden vanaf gebracht. Als afsluiting stond de BBQ wéér klaar met heel veel hotdogs, chips, meloenen, taarten en cookies (lekker gezond).
Op de kazerne was tevens een groot rockconcert gaande die avond. Dus na de BBQ met de internationals moesten we daar uiteraard ook nog even ons gezicht laten zien. Dit concert werd afgesloten met, jawel, een spectaculair vuurwerk (zal hier wel niet zo duur zijn!!). Vervolgens hebben we op zondag met een deel van hetzelfde gezelschap als de avond ervoor, aan een "Baseball clinic" deel genomen. Eigenlijk net als vroeger op school, tijdens de gym honkballen. Na wat instructies en oefenen werd er fanatiek gespeeld en niet iedereen heeft het er zonder schaafwonden vanaf gebracht. Als afsluiting stond de BBQ wéér klaar met heel veel hotdogs, chips, meloenen, taarten en cookies (lekker gezond).
Pre-Course is begonnen (12-07-2011).
Net voordat ik naar huis ging kreeg ik het huiswerk voor morgen. Schrijf een Annotated Bibliography in APA style ????? Dat dacht ik ook, nooit van gehoord. Inmiddels weet ik dat het een research is naar een onderwerp dat gebruikt dient te worden voor een verslag. Dit onderzoek moet dan worden ondersteund met een samenvatting en een evaluatieverslag. Gelukkig had ik de dag ervoor al begrepen wat APA style was. Uiteindelijk ben je uren aan het zoeken op internet en schrijf je er een verslag over in een bepaald format, vier uur werk voor 1 pagina. Kortom, ik denk dat het nu echt gaat beginnen en als ik thuis kom kruip ik meteen achter de toverdoos.
Ontspannen weekend (10-07-2011).
Na alle opstart problemen hier in El Paso hebben we een heerlijk ontspannen weekend achter de rug. Vrijdag hebben we ons nieuwe zwembad opgezet, wat na het vullen al meteen op temperatuur was. Het water uit de kraan is lauw en de zon zorgt er met ruim 40 graden wel voor dat het niet verder afkoelt. Zaterdag zijn we bij Peter en Beate (zie fotomap: Friends) gaan BBQ'en. Peter moest zijn nieuwe recepten voor zelfgemaakte Margarita (cocktail) uitproberen. Heerlijk, maar op zondagochtend nog wel voelbaar in het hoofd. Zondag nog wat decoratie gekocht voor op het terras en Tren en Fleur hebben lekker gezwommen met de buurmeisjes. Dit was het eerste weekend sinds 16 april dat we niet op pad zijn geweest en dat beviel eigenlijk best goed.
Vervolg roadtrip (02-07-2011 t/m 03-07-2011)
We bezoeken het Elephant Butte, een 60 km lang stuwmeer in de Rio Grande. Duizenden Amerikanen met campers, caravans en tenten zijn daar neergestreken rond het plaatsje Truth or Consequence (echt waar) in verband met Independence Day. Independance Day is natuurlijk pas op 4 juli, maar hier wordt het in het weekend voor deze dag al heftig gevierd. Het vuurwerk op de oevers van het meer is werkelijk gigantisch en het overtreft onze stoutste verwachtingen. De zandoevers van de Rio Grande zijn losser dan Johan dacht want hij reed zich daar muurvast, tja, is geen 4w-drive. Geen nood, direct hulp van de jolige Amerikanen, die allemaal goei zin hebben. Voor een koud biertje uit onze immens grote koelbox lieten ze hun motoren ronken. De volgende dag zijn we de Rio Grande afgezakt weer richting El Paso, een prachtige route met uitgesleten rotsformaties uit de cowboyfilms, een hoge pas door de San Augustin Mountains (1748m) en een kaarsrechte weg door de desert richting thuishaven, Fort Bliss in El Paso. Precies 1000,8 kilometers en 30 gallon benzine.
Roadtrip Ruidoso, New Mexico (30-06-2011 t/m 02-07-2011)
Vanwege het 4-daagse weekend i.v.m. 4th of july (independence day) hebben we een, voor Amerikaanse begrippen, kleine roadtrip gemaakt. Een stuk boven El Paso rijden we de staat New Mexico in. Een uitgebreide controle van de border police, compleet met drugshond. Ze zoeken ook illegale Mexicanen die hier overal proberen de USA binnen te komen. De echte woestijn van White Sands laten we even links liggen, veel te heet en de airstrip van de Space Shuttle die daar ligt, geloven we wel. Evenals het gebied rond Trinity Site waar in 1945 de eerste proef-atoombom tot ontploffing werd gebracht. We gaan de bergen in rond Cloudcroft en Ruidoso, aangename temperaturen, overal beekjes en frisse groene dennenbomen, een beetje Oostenrijks. We rijden langs een van de vele indianenreservaten, dat van de Mescalero Apaches en bezoeken in Ruidoso een prachtig casino aan het meer van Mountain Gods. Ook van de indianen want die mogen hier volgens een oude wet in elk reservaat een casino bouwen. Meer dan 300 liggen er inmiddels, dus je hoeft niet perse naar Las Vegas, want dat is nog een heel stuk naar het noorden, wel in New Mexico.
Wie heeft er niet van Billy the Kid gehoord, wel...we have been there! In het piepkleine plaatsje Lincoln. Rond 1881 spookte hij daar met zijn bende rond en beroofde de banken en schoot de ene sheriff na de andere overhoop. Het jaar daarop sneuvelde Billy zelf in een vuurgevecht, slechts 21 jaar oud. In het museum is alles te zien, zelfs de plek waar Billy een gat in de muur schoot bij een ontsnapping uit het gerechtsgebouw en buiten waar de zoveelste sheriff zijn laatste adem uitblies. We gaan oostwaarts en komen aan de Rio Grande, niet zo heel ver van de grens van Arizona, waar we ook nog graag zouden rondsnuffelen, al was het maar vanwege de prachtige rode rotsformaties en de grote cactussen. Een volgende keer.
Wie heeft er niet van Billy the Kid gehoord, wel...we have been there! In het piepkleine plaatsje Lincoln. Rond 1881 spookte hij daar met zijn bende rond en beroofde de banken en schoot de ene sheriff na de andere overhoop. Het jaar daarop sneuvelde Billy zelf in een vuurgevecht, slechts 21 jaar oud. In het museum is alles te zien, zelfs de plek waar Billy een gat in de muur schoot bij een ontsnapping uit het gerechtsgebouw en buiten waar de zoveelste sheriff zijn laatste adem uitblies. We gaan oostwaarts en komen aan de Rio Grande, niet zo heel ver van de grens van Arizona, waar we ook nog graag zouden rondsnuffelen, al was het maar vanwege de prachtige rode rotsformaties en de grote cactussen. Een volgende keer.
11793 Anthony J. Carson Street
Een hele mond vol maar dat is nu ons nieuwe adres in El Paso.
We hadden wat opstart problemen, zoals eerder omschreven, maar dat is inmiddels allemaal weer opgelost. Het volgende probleem heeft zich echter alweer voorgedaan. We hadden een groot zwembad gekocht en uiteraard meteen opgezet. Vandaag ontdekten we dat het gras gewoon door het zwembad en onderliggend zeil omhoog groeit....hardnekkig spul dat Amerikaanse dessert gras!
We hadden wat opstart problemen, zoals eerder omschreven, maar dat is inmiddels allemaal weer opgelost. Het volgende probleem heeft zich echter alweer voorgedaan. We hadden een groot zwembad gekocht en uiteraard meteen opgezet. Vandaag ontdekten we dat het gras gewoon door het zwembad en onderliggend zeil omhoog groeit....hardnekkig spul dat Amerikaanse dessert gras!
Verhuizen van SA naar El Paso (25-06-2011)
Ons avontuur in San Antonio zit er op, dus vertrekken we op zaterdag 25 juni naar El Paso.
Ruim 900 km, een lange rechte weg, 45 graden Celcius en 8 uur rijden later kwamen we aan in El Paso. Jan Haans (collega uit NL) had voor ons de sleutel opgehaald, zodat we direct ons huis in konden. Er waren wel wat problemen! Rico (mijn voorganger) had diverse spullen voor ons achter gelaten en deze waren allemaal verdwenen. De airco was kapot, waardoor het de eerste nacht slechts 32 graden in huis was. De koelkast met vriesvak deed het niet. Uiteindelijk zakte Caroline en ik ook nog door het bed (nee, niet van de hamburgers!!). Er moest dus nog van alles geregeld worden. Jan en Corona hadden een BBQ voor ons geregeld, zodat we toch nog een heerlijke eerste avond hadden.
Ruim 900 km, een lange rechte weg, 45 graden Celcius en 8 uur rijden later kwamen we aan in El Paso. Jan Haans (collega uit NL) had voor ons de sleutel opgehaald, zodat we direct ons huis in konden. Er waren wel wat problemen! Rico (mijn voorganger) had diverse spullen voor ons achter gelaten en deze waren allemaal verdwenen. De airco was kapot, waardoor het de eerste nacht slechts 32 graden in huis was. De koelkast met vriesvak deed het niet. Uiteindelijk zakte Caroline en ik ook nog door het bed (nee, niet van de hamburgers!!). Er moest dus nog van alles geregeld worden. Jan en Corona hadden een BBQ voor ons geregeld, zodat we toch nog een heerlijke eerste avond hadden.
Graduation DLI (23-06-2011)
Na 9 weken Specialized English Training hebben we vandaag de graduation gehad. Dat wil zeggen dat mijn Engels (als het goed is) op voldoende niveau is om naar El Paso af te reizen om daar vervolgens aan de USASMA te gaan studeren. Al met al was de cusrus erg leerzaam, maar het is wel genoeg zo. Ik kijk er dan ook naar uit om aan de echte studie in El Paso te beginnen.
Dagje Bandera Park (20-06-2011)
Dit blijft ons favoriete plekje en bezoek uit Nederland moet en zal dat natuurlijk ook meemaken! Het water is heerlijk en je kunt er prima zitten met je bbq en een blikje bier. Dan is het echt vakantie.
Voor Natangy was dit ook een geweldige ervaring. Lekker vanaf de hoge kant het water in springen, de hele dag door en 's avonds uitgeteld neervallen op de heerlijk zachte vloerbedekking in ons appartement.
Voor Natangy was dit ook een geweldige ervaring. Lekker vanaf de hoge kant het water in springen, de hele dag door en 's avonds uitgeteld neervallen op de heerlijk zachte vloerbedekking in ons appartement.
Relaxen aan het zwembad (18-06-2011)
Het bezoek uit Holland vermaakt zich prima! Even een lekker dagje relaxen aan het zwembad en bekomen van de jetlag.
's Avonds nog even naar down town San Antonio. Gezellig over de riverwalk gelopen en een heerlijke Margarita gedronken.
's Avonds nog even naar down town San Antonio. Gezellig over de riverwalk gelopen en een heerlijke Margarita gedronken.
Houston Space Center (17-06-2011)
Als we dan toch in Houston zijn bezoeken we ook meteen het NASA Space Center. Erg indrukwekkend!
Gelukkig konden we een hotel gevonden krijgen dat recht tegenover de ingang van het Space Center lag. Zo konden we Natangy in het hotel laten en haar tussendoor nog een keer uitlaten.
Ruimtevaart blijft hoe dan ook facinerend! Het NASA Space Center geeft je een hele goede indruk hoe het er in de ruimte allemaal aan toe gaat. Alleen al de inmens grote raketten die de ruimte worden ingeschoten (zie foto's in het fotoalbum).
Op deze "funny face" foto staan Tren en Fleur samen met de bemanning van Apollo 11, links Neil Armstrong, first man on the moon!
Gelukkig konden we een hotel gevonden krijgen dat recht tegenover de ingang van het Space Center lag. Zo konden we Natangy in het hotel laten en haar tussendoor nog een keer uitlaten.
Ruimtevaart blijft hoe dan ook facinerend! Het NASA Space Center geeft je een hele goede indruk hoe het er in de ruimte allemaal aan toe gaat. Alleen al de inmens grote raketten die de ruimte worden ingeschoten (zie foto's in het fotoalbum).
Op deze "funny face" foto staan Tren en Fleur samen met de bemanning van Apollo 11, links Neil Armstrong, first man on the moon!
We zijn weer compleet (16-06-2011)
Vandaag Jan, Marrie en Natangy opgehaald in Houston. Wat een feest, we zijn weer compleet!
De vlucht vanaf Schiphol naar Houston was goed verlopen. We hebben de indruk dat Natangy de reis niet als vervelend heeft ervaren, ze is niets veranderd en heeft er zeker geen nare trekken aan overgehouden.
De vlucht vanaf Schiphol naar Houston was goed verlopen. We hebben de indruk dat Natangy de reis niet als vervelend heeft ervaren, ze is niets veranderd en heeft er zeker geen nare trekken aan overgehouden.
Port O'Conner (10-6-2011 t/m 12-06-2011)
Onze bovenbuurman Mike was door vrienden uitgenodigd een weekend aan zee door te brengen, of wij ook zin hadden om mee te gaan? Daar zeggen wij geen `nee` tegen!
We hebben een heel bijzonder weekend gehad waarin we weer veel nieuwe mensen hebben ontmoet. De vrienden van Mike hebben een soort vakantiehuisje in een niet toeristisch plaatsje, een vissersdorpje, aan de kust van de Golf van Mexico. Dat vakantiehuisje is gevestigd in een groot complex dat uit allemaal "kleine" units bestaat (woonkamer, keuken, 2 slaapkamers, badkamer en een garage). Er was een grote leefruimte met een keuken en zithoek die door alle bezoekers gebruikt kon worden. Natuurlijk was er ook een zwembad. Er was een unit voor ons gereserveerd en er was voor eten gezorgd. We snapten niet helemaal hoe het allemaal in elkaar zat maar daar kwamen we snel achter. Het bleek dat een groep wel gefortuneerde vissers het zat was om in het slechte hotel dat het dorp te bieden had te verblijven. Daarom besloten ze zelf een luxe complex te bouwen. Alleen vrienden en bekenden van deze groep vissers mochten een unit kopen. Zo komen allerlei bekenden van elkaar (vooral in het weekend) gezellig bijelkaar. De vrouwen koken samen en de mannen gaan vissen op hun eigen boot.
"Maar waarom mogen wij dan hier verblijven?" Als mensen vrienden uit willen nodigen dan vraagt men gewoon aan iemand die op dat moment zijn unit niet gebruikt of zijn vrienden in die unit kunnen, dat is heel normaal. "Wie moeten we betalen dan?" Niemand, je hoeft alleen maar 40 dollar achter te laten voor de poetsvrouw en dat is alles. Het werd een gezellige boel met veel eten, wijn, bier, zwembad, zon, zee, boten, vissen, dolfijnen en pelikanen. Kortom allemaal wel aan ons besteed en dat allemaal voor maar 40 dollar. Zoals ik al zei, een heel bijzonder weekend waar we een aantal mensen heel erg dankbaar voor zijn.
We hebben een heel bijzonder weekend gehad waarin we weer veel nieuwe mensen hebben ontmoet. De vrienden van Mike hebben een soort vakantiehuisje in een niet toeristisch plaatsje, een vissersdorpje, aan de kust van de Golf van Mexico. Dat vakantiehuisje is gevestigd in een groot complex dat uit allemaal "kleine" units bestaat (woonkamer, keuken, 2 slaapkamers, badkamer en een garage). Er was een grote leefruimte met een keuken en zithoek die door alle bezoekers gebruikt kon worden. Natuurlijk was er ook een zwembad. Er was een unit voor ons gereserveerd en er was voor eten gezorgd. We snapten niet helemaal hoe het allemaal in elkaar zat maar daar kwamen we snel achter. Het bleek dat een groep wel gefortuneerde vissers het zat was om in het slechte hotel dat het dorp te bieden had te verblijven. Daarom besloten ze zelf een luxe complex te bouwen. Alleen vrienden en bekenden van deze groep vissers mochten een unit kopen. Zo komen allerlei bekenden van elkaar (vooral in het weekend) gezellig bijelkaar. De vrouwen koken samen en de mannen gaan vissen op hun eigen boot.
"Maar waarom mogen wij dan hier verblijven?" Als mensen vrienden uit willen nodigen dan vraagt men gewoon aan iemand die op dat moment zijn unit niet gebruikt of zijn vrienden in die unit kunnen, dat is heel normaal. "Wie moeten we betalen dan?" Niemand, je hoeft alleen maar 40 dollar achter te laten voor de poetsvrouw en dat is alles. Het werd een gezellige boel met veel eten, wijn, bier, zwembad, zon, zee, boten, vissen, dolfijnen en pelikanen. Kortom allemaal wel aan ons besteed en dat allemaal voor maar 40 dollar. Zoals ik al zei, een heel bijzonder weekend waar we een aantal mensen heel erg dankbaar voor zijn.
Klas van juf Caroline (10-06-2011)
Elke dag krijgen Tren en Fleur 2 a 3 uur les. Caroline heeft de boeken van de Brukelum meegenomen om zo diverse opdrachten te geven. Verder krijgen ze wat les in Engels en via EDUFAX moeten ze online Nederlandse lessen volgen. Dit blijven ze ook doen als ze op de Amerikaanse school zitten.
Class of Catherine Lewellen (10-06-2011)
Nog twee weken en dan heb ik mijn “graduation” voor de Specialized English Training. De laatste cijfers (99 en 94 ptn) heb ik inmiddels binnen. Afgelopen twee weken heb ik 12 “essays” (verslagen) geschreven over diverse onderwerpen. Varierend van een “Research essay” tot een “History essay”, erg leerzaam. De laatste periode staat in het teken van presentaties geven en afronden.
Van links naar rechts; Koba (Georgië), Thabana (Botswana), Ming-Yu (Taiwan), Edin (Bosnië), Cathy (Texas, teacher), Johan (Nederland), Chris (Polen), Nasko (Bulgarije).
Van links naar rechts; Koba (Georgië), Thabana (Botswana), Ming-Yu (Taiwan), Edin (Bosnië), Cathy (Texas, teacher), Johan (Nederland), Chris (Polen), Nasko (Bulgarije).
Weekendje allerlei (03-06-2011 t/m 05-06-2011)
Vrijdagavond begonnen met een ver uitzicht over de stad San Antonio vanaf de Tower of Americas.
Erg mooi met zo'n ondergaande zon! Vanaf deze toren zijn we begonnen aan de Riverwalk. Er loopt een rivier door San Antonio waar een wandelpad langs loopt. Het is zeg maar een beetje het Amsterdam van Amerika, inclusief gezellige cafeetjes.
Zaterdag weer een heerlijk dagje Bandera park, heerlijk gezwommen en de bbq mee. Wonder boven wonder Johan z'n trouwring, die tijdens het slingeren aan een touw in een boom van z'n vinger af was geschoven, weer terug gevonden op de bodem van de Medina rivier.
Zondagmorgen een bezoek aan de Botanische tuinen gebracht hier in San Antonio. Was leuk om een keer gezien te hebben, maar kan bij lange na niet tippen aan de Keukenhof, Appeltern, kasteeltuinen in Arcen enz. Ze doen hier overigens wel heel erg hun best om het er ondanks de droogte mooi uit te laten zien. 's Middags toch maar weer relaxed bij het zwembad gaan zitten. We waren namelijk uitgenodigd voor een poolparty ter gelegenheid van de 8ste verjaardag van Jaden. Gezellig!
De laatste avond voor Francien en Lé hebben we afgesloten met een goed en sfeervol diner onder de sterrenhemel van San Antonio. Het blijft hier 's avonds behoorlijk warm (34 C) dus hebben we lekker buiten op het terras van een goed restaurant gezeten en gegeten.
Francien en Lé: Nogmaals bedankt voor de gezellige dagen!
Erg mooi met zo'n ondergaande zon! Vanaf deze toren zijn we begonnen aan de Riverwalk. Er loopt een rivier door San Antonio waar een wandelpad langs loopt. Het is zeg maar een beetje het Amsterdam van Amerika, inclusief gezellige cafeetjes.
Zaterdag weer een heerlijk dagje Bandera park, heerlijk gezwommen en de bbq mee. Wonder boven wonder Johan z'n trouwring, die tijdens het slingeren aan een touw in een boom van z'n vinger af was geschoven, weer terug gevonden op de bodem van de Medina rivier.
Zondagmorgen een bezoek aan de Botanische tuinen gebracht hier in San Antonio. Was leuk om een keer gezien te hebben, maar kan bij lange na niet tippen aan de Keukenhof, Appeltern, kasteeltuinen in Arcen enz. Ze doen hier overigens wel heel erg hun best om het er ondanks de droogte mooi uit te laten zien. 's Middags toch maar weer relaxed bij het zwembad gaan zitten. We waren namelijk uitgenodigd voor een poolparty ter gelegenheid van de 8ste verjaardag van Jaden. Gezellig!
De laatste avond voor Francien en Lé hebben we afgesloten met een goed en sfeervol diner onder de sterrenhemel van San Antonio. Het blijft hier 's avonds behoorlijk warm (34 C) dus hebben we lekker buiten op het terras van een goed restaurant gezeten en gegeten.
Francien en Lé: Nogmaals bedankt voor de gezellige dagen!
Gruene (02-06-2011)
Zomaar even een dorpje bezoeken. Prachtig! Mooie authentieke bouwstijl van de huizen.
Ook dit dorpje heeft een Duitse invloed. De Amerikanen spreken Gruene overigens gewoon uit als `Green`.
Leuk om even doorheen te wandelen, maar met deze hitte is aan het water zitten toch nog het beste wat je kunt doen.
We proberen dit dan altijd maar te combineren en dat was ook deze keer weer aardig gelukt.
Ook dit dorpje heeft een Duitse invloed. De Amerikanen spreken Gruene overigens gewoon uit als `Green`.
Leuk om even doorheen te wandelen, maar met deze hitte is aan het water zitten toch nog het beste wat je kunt doen.
We proberen dit dan altijd maar te combineren en dat was ook deze keer weer aardig gelukt.
Logeerpartij (27-05-2011 t/m 30-05-2011)
Heel leuk wanneer je wordt uitgenodigd om bij een Amerikaans stel te komen logeren wanneer je Dallas en Fort Worth wilt bezoeken. Amerikaanser kan het niet. We waren dan ook erg blij verrast toen de ouders van Meredith (vriendin van bovenbuurman Mike) ons zomaar uitnodigden om bij hen in huis te komen logeren. Zo'n aanbod slaan we natuurlijk niet af.
Er was ruimte genoeg in het huis, voor ieder een eigen bed en iedere morgen een goed ontbijt.
Greg en Shannon: thanks for this wonderful weekend, we had a very pleasant stay in your lovely house.
Er was ruimte genoeg in het huis, voor ieder een eigen bed en iedere morgen een goed ontbijt.
Greg en Shannon: thanks for this wonderful weekend, we had a very pleasant stay in your lovely house.
Fort Worth (28-05-2011)
Nadat we Dallas hadden bezocht zijn we naar de Stockyards van Fort Worth gereden. Op deze plaats werd vroeger vee verhandeld en het was een echte WILD WEST plaats.
‘s Avonds hadden we een VIP box gereserveerd om naar de rodeo te kijken. Erg gaaf om mee te maken, maar ook erg spannend. Bij de eerste 3 bulls die de arena in kwamen vielen twee gewonden, één met een gebroken been en de ander brak bijna zijn nek. Hij viel achterover van de stier en kwam op zijn hoofd terecht, waarna zijn nek dubbel sloeg. Toch knap als ze 8 seconden op zo’n beest blijven zitten, wat de meesten dan ook niet lukt.
‘s Avonds hadden we een VIP box gereserveerd om naar de rodeo te kijken. Erg gaaf om mee te maken, maar ook erg spannend. Bij de eerste 3 bulls die de arena in kwamen vielen twee gewonden, één met een gebroken been en de ander brak bijna zijn nek. Hij viel achterover van de stier en kwam op zijn hoofd terecht, waarna zijn nek dubbel sloeg. Toch knap als ze 8 seconden op zo’n beest blijven zitten, wat de meesten dan ook niet lukt.
Dallas (28-05-2011)
Dallas is een van de grootste steden in Texas en dat is goed te zien aan de skyline, zodra je de stad binnen rijdt. We hebben eerst een bezoek gebracht aan het JFK museum. Dit museum is gevestigd op de 6e verdieping in het pakhuis van waaruit Kennedy is beschoten. Het is erg indrukwekkend om op de plek te staan waar Kennedy is vermoord.
Vervolgens hebben we Down Town Dallas een wandeling gemaakt. Erg mooi, maar ook erg heet (bijna 40 graden).
Tren en Fleur staan voor het gebouw van de Bank of Amerika, 281m hoog met 72 verdiepingen.
Vervolgens hebben we Down Town Dallas een wandeling gemaakt. Erg mooi, maar ook erg heet (bijna 40 graden).
Tren en Fleur staan voor het gebouw van de Bank of Amerika, 281m hoog met 72 verdiepingen.
Bezoek uit Nederland (25-05-2011 t/m 06-01-2011)
Bezoek uit Nederland moet je wel goed ontvangen. Dus voor diegene die nog deze kant uit komen.....je weet wat je te wachten staat. Helaas ziet het zwembad in El Paso er iets anders uit!
Francien en Lé zijn gearriveerd en we gaan er een paar gezellige dagen van maken.
Francien en Lé zijn gearriveerd en we gaan er een paar gezellige dagen van maken.
Communie (22-05-2011)
Hoe bijzonder is het dat je wordt uitgenodigd op een communiefeest van een 7 jarig Amerikaans meisje als je nog maar 5 weken in Amerika bent? Wij vonden het een hele eer dat we op deze dag aanwezig mochten zijn bij de 1ste communie van Jaden Howard, het nieuwe vriendinnetje van Fleur.
's Morgens om 9:00 uur naar de kerk en na de kerk samen met de hele familie lunchen. "Ja maar..... wij zijn geen familie!" "Niet zeuren jullie zijn al lang een deel van onze familie". Het zal je maar gezegd worden!
De mis in de kerk was redelijk sober, niet zo feestelijk als in Nederland. Ook het feest wat normaal gesproken in Nederland na de kerk plaatsvindt, werd niet gehouden. In de plaats van het feest werd ons dus een lunch aan geboden. Heel appart om tussen de familie Howard aan een tafel te zitten! Kortom, voor de Schersjes weer een bijzondere dag.
's Morgens om 9:00 uur naar de kerk en na de kerk samen met de hele familie lunchen. "Ja maar..... wij zijn geen familie!" "Niet zeuren jullie zijn al lang een deel van onze familie". Het zal je maar gezegd worden!
De mis in de kerk was redelijk sober, niet zo feestelijk als in Nederland. Ook het feest wat normaal gesproken in Nederland na de kerk plaatsvindt, werd niet gehouden. In de plaats van het feest werd ons dus een lunch aan geboden. Heel appart om tussen de familie Howard aan een tafel te zitten! Kortom, voor de Schersjes weer een bijzondere dag.
Enchanted Rock (21-05-2011)
Toevallig op de tv een reclame flmpje gezien over een nationaal staatspark; Enchanted Rock (betoverende rots).
Aangezien de beelden in dit filmpje er erg aantrekkelijk uitzagen besloten we daar naar toe te gaan. Toevallig lag dit park met deze bijzondere rotsformatie vlak bij een gezellig dorpje dat we toch al wilden gaan bezoeken; Frederichsburg.
Diverse dorpen hier in de omgeving hebben een Duitse invloed, zo ook Frederichburg.
Die hefe weisse op het terras ging er dan ook wel in na drie uur wandelen in een zinderende hitte.
Aangezien de beelden in dit filmpje er erg aantrekkelijk uitzagen besloten we daar naar toe te gaan. Toevallig lag dit park met deze bijzondere rotsformatie vlak bij een gezellig dorpje dat we toch al wilden gaan bezoeken; Frederichsburg.
Diverse dorpen hier in de omgeving hebben een Duitse invloed, zo ook Frederichburg.
Die hefe weisse op het terras ging er dan ook wel in na drie uur wandelen in een zinderende hitte.
1e deel zit er op (18-05-2011)
Afgelopen week hebben we het 1e deel (reading) van de opleiding afgrond. Hiervoor krijg je een “grade” (rapport). Gemiddeld had ik een 9, dus dat zit wel goed. Inmiddels zijn we bezig met discussies en schrijven. Voor discussie krijgen we volgende week weer een “grade”. We hebben zes uur per dag les, waarbij we om de 55 minuten een pauze van 10 minuten hebben. Verder hebben we één keer een pauze van 20 minuten en een uur lunch pauze. Omdat er geen koffie in het klaslokaal is toegestaan en de wachttijd voor koffie vrij lang is, smaakt dat ene bakkie tijdens de lunch extra lekker. Elke dag krijgen we huiswerk mee, meestal een artikel om te lezen waarover dan een samenvatting in een voorgeschreven format moet worden geschreven (essay).
Corpus Christi (08-05-2011)
We zijn net terug van een weekendje Corpus Christi, een stad in zuid Texas aan de golf van Mexico.
In de haven ligt een oud (jaren 20) vliegdekschip dat als museum is ingericht. Er waren veel opengewerkte vliegtuigmotoren met tientallen tandwielen, hier kon Tren uiteraard geen genoeg van krijgen. Verder zijn we nog een dagje naar Padre Island gegaan, dit is een eiland dat een klein stukje ten westen van Corpus ligt. Padre Island is 's werelds langste eiland en heeft enorme lange stranden. Je kunt dan ook met de auto het strand op om vervolgens naast je auto te zonnebaden, want Amerikanen houden niet van lopen.
Erg hoge golven en lekker water, maar wel opletten voor de kwallen. Fleur is twee keer door een kwal gestoken, maar gelukkig viel het achteraf mee (vergelijkbaar met brandnetel steken, maar dan wat heftiger).
In de haven ligt een oud (jaren 20) vliegdekschip dat als museum is ingericht. Er waren veel opengewerkte vliegtuigmotoren met tientallen tandwielen, hier kon Tren uiteraard geen genoeg van krijgen. Verder zijn we nog een dagje naar Padre Island gegaan, dit is een eiland dat een klein stukje ten westen van Corpus ligt. Padre Island is 's werelds langste eiland en heeft enorme lange stranden. Je kunt dan ook met de auto het strand op om vervolgens naast je auto te zonnebaden, want Amerikanen houden niet van lopen.
Erg hoge golven en lekker water, maar wel opletten voor de kwallen. Fleur is twee keer door een kwal gestoken, maar gelukkig viel het achteraf mee (vergelijkbaar met brandnetel steken, maar dan wat heftiger).
Sea World (05-05-2011)
5 mei, voor mij ook een vrije dag. Een mooie gelegenheid om Sea World te bezoeken. Om 10 uur stonden we voor de deur en werd het Amerikaanse volkslied (weer) ten gehore gebracht! Iedereen legde zijn hand op het hart en keek naar de Amerikaanse vlag. Vervolgens gingen de poorten open. Sea World is een erg mooi pretpark met diverse shows waarbij zeeleeuwen, dolfijnen en killer whales in het middelpunt staan. Een mooie bijkomstigheid is dat er een project loopt in de VS genaamd Hero's for Hero's. Dat wil in dit geval zeggen dat ik als militair met mijn gezin gratis naar binnen mag. Voor aanvang van de orka show werd er een film getoond over militaire missie's en vervolgens moesten alle militaire gezinnen gaan staan, waarna iedereen hard begon te applaudiseren. Toch bijzonder.
Specialized English is begonnen (04-05-2011)
Deze week is de Specialized English Training daadwerkelijk begonnen. Samen met 6 collega's uit diverse landen (Polen, Georgie, Bosnië, Bulgarije, Thailand en Botswana) die ook allemaal naar El Paso gaan. Onze teacher is erg fanatiek en corrigeert ons continu bij verkeerde uitspraken. Ik denk dat we geluk hebben met haar, want ik hoor collega's uit de andere klassen nog wel eens klagen. Gelukkig maar want na de introductie week die erg matig was kan het geen kwaad om aan de bak te gaan. Dat komt ook wel goed door de portie's huiswerk die we 's avonds mee naar huis krijgen. Kortom een leerzaam begin van de komende periode.
Schieten op een ranch (01-05-2011)
Tren en ik zijn vandaag door Mike (buurman) uitgenodigd om op een ranch te gaan schieten. De reden hiervoor is dat Mike met een vriend in juli op olifanten gaat jagen in Zuid Afrika (voor slechts zestigduizend dollar p.p.). Een vriend van Mike (bijnaam: Papa) heeft een Ranch in Zuid Texas en hij heeft een speciaal jachtgeweer gekocht (14.000 USD) om een olifant te schieten. Dit geweer moet natuurlijk eerst worden ingeschoten. Nadat Tren enkele klein kaliber wapens had geprobeerd kwam de grote jongen van "Papa" aan de beurt.
Na het eerste schot lag zijn schouder bijna in tweeën en durfde hij er niet meer mee te schieten. Natuurlijk moest ik als militair laten zien wat ik kon. Uiteraard een voltreffer! Ik heb me laten ompraten en uiteindelijk vier keer geschoten, maar ik denk dat ik nog de hele week last (pijn) heb aan mijn schouder. Onvoorstelbaar, wat een terugslag heeft dat wapen. Papa gaat er ook niet meer mee oefenen, vertelde hij. Tren en ik hebben in ieder geval weer een bijzondere dag in het wilde westen van Texas meegemaakt.
Na het eerste schot lag zijn schouder bijna in tweeën en durfde hij er niet meer mee te schieten. Natuurlijk moest ik als militair laten zien wat ik kon. Uiteraard een voltreffer! Ik heb me laten ompraten en uiteindelijk vier keer geschoten, maar ik denk dat ik nog de hele week last (pijn) heb aan mijn schouder. Onvoorstelbaar, wat een terugslag heeft dat wapen. Papa gaat er ook niet meer mee oefenen, vertelde hij. Tren en ik hebben in ieder geval weer een bijzondere dag in het wilde westen van Texas meegemaakt.
Playoffs van de Sprus tegen de Grizzlies (28-04-2011)
Gisteren zijn we naar de Playoffs (basketbal) van de San Antonio Spurs tegen de Memphis Grizzlies geweest. Het is bijna niet te beschrijven, wat een spektakel. Ik begrijp nu waarom de Amerikanen graag naar zo'n wedstrijd gaan. Vanaf het moment van binnenkomst totdat je het stadion uitloopt is het fantastisch. In de laastse 0,1 seconde van de wedstrijd scoorde de Spurs de gelijkmaker, wat resulteerde in een gelijkspel. Hierdoor kwam er een verlenging en deze werd door de Spurs gewonnen. Het dak ging er af. Niet alleen basketbal, maar vooral de wijze waarop het publiek bij de wedstrijd wordt betrokken en wordt vermaakt is in één woord "UNIEK". Iedereen, maar dan ook iedereen doet enthousiast mee. Werkelijk fantastisch om mee te maken.
Intro week DLI (26-04-2011)
Deze week zijn we begonnen met de Specialazed English Course. De klas is een gemeleerd gezelschap. Een piloot uit Irak, een luitenant-kolonel uit Thailand, een kapitein uit Saudi Arabia, een sergeant majoor uit Macedonië en Malawi, een vrouwelijke piloot uit Japan, onze Amerikaanse JUF en ik. Het gaat deze week vooral over de werkwijze op het instituut hier op Lackland. Verder moeten we diverse testen maken om te kijken of je Engels op het juiste niveau is om deze cusus te vervolgen of om een aangepast programma te krijgen. Voor veel landen valt dit erg tegen en diverse mensen worden waarschijnlijk terug geplaatst naar General English (basis Engels). Mijn testen zijn prima verlopen en als het goed is (je weet hier maar nooit) zitten we vanaf volgende week alleen met mensen in de klas welke naar de USASMA gaan.
New Braunfels (24-04-2011)
Vandaag (1e paasdag) zijn we naar New Braunfels gereden. De dag van gisteren in Bandera was ons zo goed bevallen dat we dit nog eens over wilden doen, maar dan in een ander stadje. Aangekomen in New Braunfels gingen we op zoek naar het lokale park aan de "Comal" rivier. We reden per toeval een elite wijk binnen en zagen een park met zwem- en picknick plaatsen. Dit was echter alleen voor de bewoners van deze wijk. Nadat ik aan iemand had gevraagd waar we dan moesten zijn om te kunnen zwemmen werden we door haar uitgenodigd om in het park te komen. Kano's, bbq, alles konden we gebruiken. Kortom weer een leuke dag en onze ervaring tot op heden is dat de Amerikanen (die wij ontmoeten) extreem gastvrij en vriendelijk zijn.
TIP: Eerst beginnen met de woorden "we are from Holland", doet wonderen.
TIP: Eerst beginnen met de woorden "we are from Holland", doet wonderen.
Bandera (23-04-2011)
Vandaag zijn we naar een typisch cowboydorp in Texas geweest. Bandera staat nog helemaal in het teken van de cowboys en iedereen loopt er dan ook rond met spitse laarzen en een grote hoed op. Nadat we onze Stetson's (cowboy hats) hadden gekocht, hebben we een wildwest show op straat bezocht. Het stelde niet heel veel voor, maar toch leuk om even naar te kijken. Vervolgens zijn we naar het plaatselijke park gegaan om lekker te zwemmen en te picknicken. Dat laatste is volgens ons een vaste bezigheid voor alle Amerikanen in het weekend. Ook wij vonden het erg leuk en onstpannen.
Inprocessing DLI (22-04-2011)
De eerste werk week zit er op. Na vele breefings over de regelgeving op DLI (Defense Language Institute) en de eerste kennismaking met vele internationals kan ik volgende week beginnen met de Specialiced English Training op Lackland Airforce Base. De eerste dagen stonden in het teken van wat ons te wachten staat en wat er van ons wordt verwacht. Het is in ieder geval al ontzettend interessant om te zien dat 1200 studenten van over de hele wereld op één instituut samen komen. Ondanks alles ben ik blij dat we maandag daadwerkelijk aan de slag gaan. Vanwege het niveau verschil tussen alle buitenlanders wordt ons alles zes keer verteld zodat ze zeker weten dat iedereen alles begrijpt.
Aankomst San Antonio (17-04-2011)
We wonen hier op een appartementencomplex, waar er heel erg veel van zijn.
Ons appartement is helemaal nieuw geschilderd, voorzien van nieuwe vloerbedekking en nieuwe meubels. Het ziet er fantastisch uit, maar wel op de "American Way" (dus niet te hard tegen stoten,
want dan breekt het af). Al met al mogen we zeker niet klagen. Het ziet er goed uit, we hebben een mooi zwembad met whirlpool en een fitness ruimte ter beschikking.
Ons appartement is helemaal nieuw geschilderd, voorzien van nieuwe vloerbedekking en nieuwe meubels. Het ziet er fantastisch uit, maar wel op de "American Way" (dus niet te hard tegen stoten,
want dan breekt het af). Al met al mogen we zeker niet klagen. Het ziet er goed uit, we hebben een mooi zwembad met whirlpool en een fitness ruimte ter beschikking.
Vertrek/aankomst (16-04-2011)
Op 16 april werden we om 4 uur 's morgens door Peter Diepens opgehaald en naar Schiphol gebracht. Daar stond onze eerste teleurstelling te wachten, want de papieren van Natangy waren niet in orde, dus zij mocht niet mee. En ik was er toch 100% van overtuigd dat ik alles goed geregeld had. Niet dus!
Na een prima vlucht zijn we in Houston aangekomen. Het volgende probleem. Onze huurauto was te klein. Er paste met heel veel passen en meten 8 koffers, handbagage en 4 personen in de Dodge Journey. Niet echt comfortabel dus en we moesten met deze auto ook nog van Houston naar San Antonio reizen (400 km). Gelukkig konden we de auto een dag later ruilen voor een Ford F150 Pick up. Plaats genoeg, wel even de koffers achter in de laadbak gooien.
Na een prima vlucht zijn we in Houston aangekomen. Het volgende probleem. Onze huurauto was te klein. Er paste met heel veel passen en meten 8 koffers, handbagage en 4 personen in de Dodge Journey. Niet echt comfortabel dus en we moesten met deze auto ook nog van Houston naar San Antonio reizen (400 km). Gelukkig konden we de auto een dag later ruilen voor een Ford F150 Pick up. Plaats genoeg, wel even de koffers achter in de laadbak gooien.
Bezichtigingsreis (februari 2011)
Van 20 t/m 25 februari zijn Caroline en ik naar El Paso gevlogen om alvast een indruk te krijgen waar we terecht gaan komen. Tevens hebben we de eerste belangrijke zaken geregeld zodat we straks in juni goed terecht komen.
Nadat we in Houston waren geland werden we meteen appart gezet in een verdachten verblijf. Dit kwam omdat we geen visum hadden maar een Nato Travel Order, een formulier dat de douane niet kende. Hierna werd ik door de Homeland Security ondervraagd en toen werd bij hen bekend dat ik Sergeant Major ben die aan de USASMA gaat studeren. Ik werd vervolgens meteen geholpen en er werden diverse excuses gemaakt.
Vervolgens zijn we doorgevlogen naar El Paso waar we werden opgevangen door Rico (collega die er op dat moment werkte). Rico en Marion hadden voor ons een drie daags programma gemaakt. De eerste dag hebben we Fort Bliss (het gedeelte van El Paso waar de kazerne is gevestigd) bekeken. We hadden ook alvast een bankrekening geopend. Dit ging allemaal nog een beetje ouderwets, het duurde maar liefst twee uur voordat we daar klaar waren. Rico vertelde me al dat je hier niets "effe" iets doet.
's Avonds een lekkere BBQ, want de temperatuur was al erg aangenaam (25 graden Celcius). De volgende dag hebben we Tren en Fleur aangemeld op hun nieuwe school, waarbij we met de school directrice de afspraak hebben gemaakt dat ze in de juiste grade (klas) beginnen.
Vervolgens hebben we in de USASMA een kijkje genomen. Het is erg bijzonder om daar al rond te lopen, wetende dat je de academie een jaar gaat volgen. 's Avonds zijn we bij een andere Nederlands stel gaan eten, Jan en Corona. Zij wonen nog in El Paso als wij komen. De laatste dag hebben we ons ingeschreven voor een huis in de wijk "Aero Vista" op Fort Bliss. De rest van de dag zijn we nog wat door El Paso gereden om alvast een indruk van de stad te krijgen. 's Avonds hadden Rico en Marion een Get Together (Amerikaans feestje) georganiseerd, waarbij de Nederlandse gezinnen die er nu wonen en enkele van hun Amerikaanse vrienden waren uitgenodigd. Een goede afsluiting van de week en erg leuk om al die mensen te leren kennen. Al met al een leuke, drukke week, waarbij we veel foto's hebben gemaakt en een goede indruk hebben gekregen van waar we terecht gaan komen.
Nadat we in Houston waren geland werden we meteen appart gezet in een verdachten verblijf. Dit kwam omdat we geen visum hadden maar een Nato Travel Order, een formulier dat de douane niet kende. Hierna werd ik door de Homeland Security ondervraagd en toen werd bij hen bekend dat ik Sergeant Major ben die aan de USASMA gaat studeren. Ik werd vervolgens meteen geholpen en er werden diverse excuses gemaakt.
Vervolgens zijn we doorgevlogen naar El Paso waar we werden opgevangen door Rico (collega die er op dat moment werkte). Rico en Marion hadden voor ons een drie daags programma gemaakt. De eerste dag hebben we Fort Bliss (het gedeelte van El Paso waar de kazerne is gevestigd) bekeken. We hadden ook alvast een bankrekening geopend. Dit ging allemaal nog een beetje ouderwets, het duurde maar liefst twee uur voordat we daar klaar waren. Rico vertelde me al dat je hier niets "effe" iets doet.
's Avonds een lekkere BBQ, want de temperatuur was al erg aangenaam (25 graden Celcius). De volgende dag hebben we Tren en Fleur aangemeld op hun nieuwe school, waarbij we met de school directrice de afspraak hebben gemaakt dat ze in de juiste grade (klas) beginnen.
Vervolgens hebben we in de USASMA een kijkje genomen. Het is erg bijzonder om daar al rond te lopen, wetende dat je de academie een jaar gaat volgen. 's Avonds zijn we bij een andere Nederlands stel gaan eten, Jan en Corona. Zij wonen nog in El Paso als wij komen. De laatste dag hebben we ons ingeschreven voor een huis in de wijk "Aero Vista" op Fort Bliss. De rest van de dag zijn we nog wat door El Paso gereden om alvast een indruk van de stad te krijgen. 's Avonds hadden Rico en Marion een Get Together (Amerikaans feestje) georganiseerd, waarbij de Nederlandse gezinnen die er nu wonen en enkele van hun Amerikaanse vrienden waren uitgenodigd. Een goede afsluiting van de week en erg leuk om al die mensen te leren kennen. Al met al een leuke, drukke week, waarbij we veel foto's hebben gemaakt en een goede indruk hebben gekregen van waar we terecht gaan komen.